ένα ποίημα για τον egon schiele

 

 

 

 

 

E.S.

 

 

Τον Μάιο του '10 ζωγράφισα πολύ –

το μπλε εφηβαίο των είκοσί μου χρόνων

και τα κόκκαλα μιας γυναίκας ωραίας

 

Τον Μάιο του '11 ζωγράφισα ξανά

κόκκινα τα μάτια μου και μ' ένα τριαντάφυλλο

τον Πιερρότο του τέλους

 

Τον Μάιο του '12 κράτησα τον δάσκαλο

μες στα μαύρα χέρια μου

εκείνος γέλασε

 

Τον Μάη του '13 ζωγράφισα την πόλη

χαρτιά χρωματιστά

σκονισμένης τράπουλας

 

Τον Μάη του '14 τυφλές μητέρες

νεκρές μητέρες με ζωντανά παιδιά

προτού μάθω

 

αναπάντεχα τον ανθισμένο Μάη του '15

του αστείου καρδινάλιου και της καλογριάς

το έκπληκτο φιλί

 

Έτσι τον Μάιο του '16 μπήκα στο στρατό

αλλά θυμόμουνα πάντα

δυο ίδιες γυναίκες

 

Τον Μάιο του '17 είδα τη μια ξαπλωμένη

με το σεντόνι γύρω της

σα δάχτυλα

 

Ώσπου τον Μάιο του '18 μες στον πυρετό

πέταξε από μέσα μου επιτέλους

αυτό το δέντρο που παιδεύονταν με τον αέρα

 

*

 

Ένα ποίημα από Το σωσίβιο (εκδ. Καστανιώτη, 2008). Γραμμένο στο Λονδίνο, περί τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ή αρχές της δεκαετίας του 1990, μετά από μιαν επίσκεψη στην Royal Academy of Arts για μια μεγάλη έκθεση με έργα του Gustav Klimt και του Egon Schiele. Η φωτ. είναι από τον Απρ. 2010: ένα δίπτυχο με λεπτομέρεια έργου του Σήλε και φωτογραφίας με τα χέρια του (από το Leopold Musem).