Κι όλο ψάχνει γιά να βρει το πρόσωπο που από παιδί του λείπει / – τα ονειροπαρμένα και ως εκ τούτου αδίστακτα παιδιά. / Τότε ήταν απέραντο το καλοκαίρι. / Τι δροσερό νερό που ήτο η νεότης! Τώρα δεν είναι, δεν έχει πιά ποτήρια. /
Μα ποιά θάλασσα και ποιά θρανία; /
Κανείς δεν αποκρίνεται, από την χαίνουσα όμως πληγήν του τοίχου το εξωτερικόν σκότος, συμπαγές και απύθμενον, κατακλύζει τον κενόν χώρον και αναμιγνυόμενον με την ήδη βεβαρημένην ατμοσφαίραν του σπιτιού επικάθηται βαρύτερον επί των πενιχρών επίπλων, πάνω στο τραπέζι και στο κάθε τι, όπως η σκόνη του παζαριού πάνω στα κουρασμένα βλέφαρα του μεταφερομένου αυτόχειρος.
[κολλάζ από φράσεις του μικρού αλλ' εκτυφλωτικού αυτού βιβλίου - εκδ. στιγμή, 1986. φωτ.: π.ι., ix.2009]
