Βράδιαζε στη Λισαβόνα τον περασμένο Νοέμβριο. Μήνες μετά, ένα πρωί στην Αθήνα, η ίδια εικόνα βρέθηκε στο φιλόξενο "Πεντάλ" της Μαρίας Λαϊνά, στην Ελευθεροτυπία.
"Θα γινόταν πολύ λίγο κακό πάνω στη γη εάν το κακό δεν μπορούσε ποτέ να γίνει εν ονόματι του καλού", ξεκινά το κείμενό της, αντιγράφοντας έναν αφορισμό της Μαρί φον Έμπνερ-Έσενμπαχ [μτφρ. Σπύρου Δοντά, εκδ. Στιγμή, Αθήνα 2010].
Και πιό κάτω γράφει: "Η "εξέλιξη" στην Ελλάδα [...] παίρν[ει] διαστάσεις επιδημίας και επειδή παντού προδίδει η γλώσσα, καταλαβαίνει κανείς ότι η εξέλιξη (διαμόρφωση με την πάροδο του χρόνου ή μετάβαση από απλούστερες μορφές σε άλλες πιο σύνθετες, κατά το λεξικό) υπάρχει για να μην απολήξει (απόληξη ίσον περάτωση, κατάληξη, κατά το λεξικό και πάλι). Σε λίγο θα ακούσουμε ότι ο άνθρωπος βρίσκεται σε εξέλιξη (σωστό βεβαίως, αλλά δεν τους έχει περάσει από το νου), ο έρωτας βρίσκεται σε εξέλιξη (ούτε αυτό τους έχει περάσει από το νου ή δεν το τολμάνε ακόμη), το άλμα ή το Αλτσχάιμερ βρίσκονται σε εξέλιξη, κ.τ.λ., κ.τ.λ,. Εκτός ίσως από τον βιολογικό θάνατο, γιατί εκεί η δημοσιογραφική γλώσσα έχει κοιτάξει το λεξικό και βρήκε την ευγενή λέξη «κατάληξη». Κανείς δεν πεθαίνει πια στην Ελλάδα. Καταλήγει. Περιέρχεται δηλαδή στην κατάσταση του θανάτου, τερματίζοντας."
