Το ξαναλέει κι αλλιώς, η Ελένη Βακαλό, κι όχι μόνο με τα ποιήματά της. Σε γράμμα της στον Θ.Δ. Φραγκόπουλο (που δημοσιεύει ο γιός του, Μίλτος, στο 13ο τεύχος της "Ποιητικής") για ένα βιβλίο του που δεν της άρεσε, του λέει, μεταξύ των άλλων:
"Όταν λέμε [στην ποίηση] ότι αυτές οι λέξεις μάς δολοφονούν είναι μια πραγματικότητα και όχι μια ιδέα, και πρέπει εκείνη την ώρα μέσα στο ποίημα να μας δολοφονούν, όχι μόνον σαν λόγος αλλά και σαν αίσθηση που θα την δώσει [] η στρουκτούρα του ποιήματος, η δικιά του πραγματικότητα. Μπορεί και να μη το λέει, και να το δίνει με την όλη αίσθηση."
Και παρακάτω:
"το σώμα το ανθρώπινο [] στην ποίηση δεν είναι να το περιγράφεις, είναι να το δίνεις, να οικοδομείς ξανά αυτό το σώμα με μιάν άλλη ύλη. [] η ποίηση είναι πράξη [] Αν πούμε ωραία πράγματα ή αν τα πούμε ωραία, είναι άλλη υπόθεση και δεν μπορεί να συγχέεται με την λειτουργία την ποιητική."
[φωτ.: π.ι., v.2014]
