πάρε τα δώρα της ψυχής σου να 'ρτεις.
σου ετοίμασα τη μαύρη κάμαρά μου.
στον κήπο μου αρρώστησεν ο μάρτης,
και αρρώστησεν ο μάρτης στην καρδιά μου.
πάρε του πόνου σου τη σμύρνα κι έλα.
όλα θε να σ' αρέσουν· έχω κόψει
το ρόδο, στο παράθυρο, που εγέλα
την αυστηρή μου βλέποντας την όψη.
πάρε απαλά τον οίχτο σου, να φτάσεις,
και πάρε του καημού σου τη γαλήνη.
στα μάτια μου το χέρι θα περάσεις,
το βραδινό μου δέος για ν' απαλύνει.
[στη μνήμη του βασίλη διοσκουρίδη, το "πάρε τα δώρα..." από τα νηπενθή του καρυωτάκη, που τον αγαπούσε]
