Τα βιβλία που περισσότερο σε διαμορφώνουν, τα πιο σημαντικά, ειδικά στην παιδική και νεανική ηλικία, δεν είναι κατ’ ανάγκην και τα πιο ουσιώδη. Σου δείχνουν τον δρόμο – θα φτιαχτεί με άλλα υλικά∙ θα τον βαδίσεις χάρη σε άλλα χαρτιά.
Ευτυχώς, βρίσκονται ακόμα στην βιβλιοθήκη μου Τα ποιήματά μου, παιδική ανθολογία του Μ.Περάνθη
(Κένταυρος, 1962), με τα λεπτά μονόχρωμα σχέδια της Παρούλας Παπαβασιλείου∙ από
εκεί μού διάβαζε κάθε βράδυ πριν τον ύπνο η μητέρα μου. Εκτός από ‘ποιήματα για
παιδιά’ λιγότερο γνωστών ποιητών (πέραν, βεβαίως, του σπουδαίου Ζαχαρία
Παπαντωνίου), έχει Σολωμό, Μαβίλη, Καρυωτάκη, Άγρα... (Κάποιος σπόρος θα
σπάρθηκε.) Αργότερα, την ίδια θέση πήρε η ποιητική Ανθολογία για παιδιά και νέους του Νικηφόρου Βρεττάκου. (Μα θυμάμαι
και το ξεκοκάλισμα, σ’ ένα μόνο απόγευμα στην αρχή κάθε σχολικής χρονιάς, των
βιβλίων Λογοτεχνίας –και των Ανθολογίων– του ΟΕΔΒ.)
Για να μείνω σε βιβλία και όχι σε συγγραφείς , πρέπει να περάσω –τέλη του
Δημοτικού, αρχές Γυμνασίου– σε ‘ενήλικα’ βιβλία: στον δίτομο Καβάφη του Ικάρου,
που πάντα κάπου βρισκόταν μες στο σπίτι, και την απροσδόκητη Μαρία Νεφέλη του Ελύτη, που εισέβαλε
μαζί με το Νομπέλ του. Την αποκάλυψη της Κοιλάδας
με τους ροδώνες του Εγγονόπουλου, με ευχετήρια αφιέρωση του πατέρα μου.
Ελύτη πάλι, κάποιες γιορτές στο βουνό: Ημερολόγιο
ενός αθέατου Απριλίου. Στην αρχή της εφηβείας, νέος ποιητικός ‘οδηγός’: τα Ποιήματα του Σεφέρη. Και, κατά την
διάρκειά της, τρεις ανθολογίες που μου άνοιξαν τα μάτια σε τοπία άλλα: La poesie francaise
(C.Bonnefoy), 100 British
poets (S.Rodman), Anthologie de la poesie japonaise classique
(G.Renondeau) – αγορασμένες με το
χαρτζιλίκι μου κατά τα μέχρις εξαντλήσεως, τακτικά χαζολογήματα σε «Κάουφμαν», «Παντελίδη,
«Καρδαμίτσα». «Επιτέλους, διάβασε και λιγάκι πεζογραφία!» με πείραξε τρυφερά η
μητέρα μου όταν ξεκίνησα τις Memoires
d’
Hadrien της M.Yourcenar – ή το, και δικό της
αγαπημένο, Pride
and
Prejudice της J.Austen.
Στην αρχή των φοιτητικών χρόνων, ίσως μια διάθεση αυτο-εκπαίδευσης να μ’ έσπρωξε σε δύο τόμους των υποδειγματικών “Fontana Modern Masters”: Eliot του S.Spender και Freud του R.Wollheim∙ εν παραλλήλω (Έλιοτ) ή και πριν (Φρόυντ) από την ανάγνωση των ίδιων των έργων τους. Παρόμοια καθοριστικές και παρόμοιας λειτουργίας, οι ανθολογίες The Foucault Reader (επιμ. P.Rabinow) και A Susan Sontag Reader. Tην ίδια εποχή, από ‘άλλη μεριά’: τα μέχρι το 1990 θεατρικά άπαντα του Pinter∙ όλα τα ποιητικά βιβλία του Thom Gunn και του W.H. Auden∙ μα και τα αστυνομικά διηγήματα των R.Chandler και G.K.Chesterton.
Καθώς ο αναγνώστης ωριμάζει κι αρχίζει να γράφει με αυξανόμενη συνείδηση, οι ‘δρόμοι’ βαθαίνουν και διακλαδίζονται: τα Άπαντα του Σολωμού και του Rene Char∙ κάθε βιβλίο της Anne Carson και τα πρώτα του Adam Phillips (αμφότερες ‘αποκαλύψεις’ φίλου δωρητή)∙ το Εκ του φυσικού και οι Ξεριζωμένοι του Ζέμπαλντ∙ Mrs. Dalloway, To the lighthouse, διηγήματα, ημερολόγια και επιστολές της V.Woolf∙ διηγήματα και γράμματα του Τσέχοφ και του H.James (μαζί με το Στρίψιμο της βίδας και το The golden bowl)∙ τα δοκίμια του Χρήστου και της Σέμνης Καρούζου.
Ποιον ενδιαφέρουν άραγε όλα αυτά; Αν τα κατέγραψα έτσι, ίσως να ’θελα κυρίως να σταθώ στην σημασία –για καθέναν που διαβάζει, και ιδιαίτερα για όποιον εντέλει καταφέρει να γράψει– των σοβαρά καταστρωμένων βιβλίων για παιδιά∙ της πρόσβασης σε κάθε λογής βιβλία από την νεαρότερη ηλικία∙ της πολλαπλής αξίας της έκθεσης στην ξένη λογοτεχνία από το πρωτότυπο∙ και της μελέτης πολλών ειδών του γραπτού λόγου (εδώ κατέχει εξέχουσα θέση μια προσωπική ‘τριλογία’: A.Watts, The Way of Zen∙ P.Reps (ed.), Zen flesh, Zen bones∙ S.Suzuki, Zen mind, beginner’s mind). Πάντα όπως ορίζει το συνεχώς διαμορφούμενο, μεταβαλλόμενο προσωπικό γούστο που διαπλάθεται (και) χάρη στα τυχαία συναπαντήματα (The essential Rilke, ed. & transl. by G.Kinnell & H.Liebmann, αίφνης, στη Ν.Ζηλανδία!) και στην φαινομενικά δίχως στόχο περιδιάβαση από βιβλίο σε βιβλίο...
Παναγιώτης Ιωαννίδης. Διακριτικό και ταυτόχρονα ανήσυχο πρόσωπο της γραφής. Ποιητής, μεταφραστής, δοκιμιογράφος. Με τρία ποιητικά βιβλία στο ενεργητικό του –το τελευταίο «Πολωνία» (Καστανιώτης, 2016, υποψήφιο για το βραβείο ποίησης του «Αναγνώστη»). Μνήμη, απουσία, θραυσματικότητα, λεκτικά παίγνια, φαρσικότητα του πένθους, περιπλάνηση σε εσωτερικούς χώρους και ρευστούς χρόνους. Να κάποια μοτίβα της ποίησης και της ποιητικής του Ιωαννίδη.
Ο σημερινός φιλοξενούμενος της στήλης μας είναι υπεύθυνος για την ποίηση στο «The Books’ Journal», μέλος της συντακτικής ομάδας του «ΦΡΜΚ» και επιμελητής των μηνιαίων ποιητικών αναγνώσεων «Με τα λόγια (γίνεται)». Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες και περιοδικά στα αγγλικά, γερμανικά, σουηδικά και τουρκικά.
~ Δημοσιεύθηκε στο "Ανοιχτό βιβλίο", με επιμέλεια του Μισέλ Φάις, στην "Εφημερίδα των Συντακτών", 24 Οκτωβρίου 2018. Η φωτ. συνόδευε την δημοσίευση.
