Ο Αλμπέρ Καμύ (Αλγερία, 1913 - Γαλλία, 1960) λάτρεψε και τίμησε την εργασία του δημοσιογράφου: "Ένα από τα ωραιότερα επαγγέλματα που γνωρίζω, γιατί μας εξαναγκάζει να κρίνουμε τον εαυτό μας." Θεωρούσε πως, ακόμα και αντιμέτωποι με ένα καθεστώς περιορισμένης ελευθερίας του τύπου (όπως στην υπό ναζιστική κατοχή Γαλλία), οι δημοσιογράφοι διαθέτουν τέσσερα μέσα για να παραμένουν ελεύθεροι: "την διαύγεια, την άρνηση, την ειρωνεία και το πείσμα".
Ωστόσο, το 1944, μετά την απελευθέρωση του Παρισιού, θα οργιζόταν κρίνοντας πως: "Θέλουμε να πληροφορούμε γρήγορα αντί να πληροφορούμε καλά. Μ' αυτόν τον τρόπο, η αλήθεια δεν κερδίζει."
Θρυλικό έχει μείνει το κύριο άρθρο του, την 8η Αυγούστου 1945, στην εφημερίδα "Combat", της οποίας ήταν αρχισυντάκτης και κύριος αρθρογράφος. Ενώ μεγάλη μερίδα του Τύπου των Συμμάχων θριαμβολογούσε και επέχαιρε για την ρίψη της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, εκείνος συνόψιζε το πράγμα ως εξής:
"Ο μηχανικός πολιτισμός μόλις έφθασε στο τελευταίο του στάδιο αγριότητας."
Αργότερα δε, το 1952, έγραφε στο περιοδικό "Caliban":
"Μια κοινωνία που ανέχεται να αποσπάται από έναν ατιμασμένο Τύπο και μια χιλιάδα κυνικών διασκεδαστών [...] σπεύδει προς την σκλαβιά παρά τις διαμαρτυρίες αυτών ακριβώς που συμβάλλουν στον ευτελισμό της."
Αντιστρόφως, έγραφε το 1944, πάλι στο "Combat":
"Είναι ευθύνη του δημοσιογράφου, καλύτερα ενημερωμένου απ' ότι το κοινό, να του παρουσιάζει, με το μέγιστον των επιφυλάξεων, πληροφορίες των οποίων την αβεβαιότητα γνωρίζει καλά. [...] Το βλέπουμε, αυτό σημαίνει να απαιτεί τα άρθρα βάθους να έχουν βάθος και οι ψευδείς ή αμφίβολες ειδήσεις να μην παρουσιάζονται ως αληθείς ειδήσεις. Αυτό το άθροισμα διαβημάτων είναι που ονομάζω κριτική δημοσιογραφία."
[Σταχυολογώ και συνθέτω από το αφιερωματικό τεύχος στον Καμύ, αρ. 15, Οκτ.-Νοε. 2013, του γαλλικού περιοδικού "Le Point". Φωτ.: π.ι., v.2013]
