Στο 4ο τεύχος (Φθιν.-Χεμ. 2014) του "Φάρμακου", ξεκίνησε να δημοσιεύεται μια 'γραπτή συζήτηση', μεταξύ μελών της συντακτικής του ομάδας, για την ποίηση. Προηγούμενη ανάρτηση αναφέρεται στο 1ο ερώτημα: http://xylokopoi.blogspot.gr/2015/06/4.html.
Το 2ο ερώτημα αφορούσε το αίτημα κοινωνικοπολιτικού περιεχομένου στην ποίηση, την (δημοσιογραφική και άλλη) πρόσληψή της, και την απεύθυνσή της σε (κάποιο) 'κοινό' - σταχυολογώ από τις απαντήσεις (που αναδημοσιεύονται ολόκληρες εδώ: http://frmk.gr/2014/12/16/frmk1/), με την χρονολογική σειρά 'εισόδου' τους στον χώρο της συζήτησης:
Παναγιώτης Ιωαννίδης:
Αιτήματα οποιασδήποτε
εξωτερικής προελεύσεως για οποιοδήποτε
περιεχόμενο
στην ποίηση, δεν είναι δυνατόν να
λαμβάνονται υπ' όψιν από οποιαδήποτε
σοβαρή ποιήτρια […]. H απεύθυνση της ποίησης
(όπως και κάθε τέχνης) δεν πρέπει να
είναι μόνον προς τις ψυχές των ανθρώπων,
αλλά προς το πνεύμα τους – δηλαδή,
συγχρόνως και αξεδιάλυτα: νου, καρδιά,
και ψυχή.
Φοίβη Γιαννίση: Kάθε αναγνώστης είναι κι ένας άλλος περιπατητής του κειμένου που μέσα του δημιουργεί τη δική του διαδρομή κι αυτό στον αιώνα των αιώνων. (Τέτοιοι αναγνώστες θα έπρεπε να εκπληρώνονται από την κριτική και τη δημοσιογραφία).
Κατερίνα Ηλιοπούλου: H τέχνη […]
αποτελεί χώρο επισφάλειας
και διακινδύνευσης […]. Οι φράσεις που
επικαλούνται τους απλούς ανθρώπους και
τις ψυχές τους προφέρονται συνήθως από
ανθρώπους που θεωρούν τους εαυτούς τους
αυθεντίες και απευθύνουν αυτόν τον
χαρακτηρισμό με πλήρη επίγνωση της
αλαζονείας τους, η οποία κρύβει στις
περισσότερες περιπτώσεις μια αβυσσαλέα
άγνοια για την ιστορία των ιδεών, ή από
κάποιους νοσταλγούς που δέσμιοι του
συντηρητισμού τους επιμένουν παράλογα
να πιστεύουν πως η επιστροφή είναι κάτι
εφικτό. [Η ποίηση] στο χάος των καταρρεύσεων,
των αλλαγών, των καταστροφών, επιμένει
να πολεμά ενάντια στο τίποτα, […] να
αναζητά νόημα […]: ζωντανό λόγο, στοχασμό
και αναστοχασμό με τους όρους της εποχής,
αναζήτηση νέων (όχι πρωτότυπων) μορφών,
ενσωμάτωση της αμφιβολίας, απόπειρα
ορισμών, ομολογία της μη κατανόησης,
επίγνωση ότι όλα είναι ατελή αλλά επίσης
ότι όλα συνεχίζονται.
Δήμητρα
Κωτούλα: Ανέκαθεν η ποίηση εκφωνούσε
τη «σιγώμενη φωνή αυτού το οποίο βαθύτατα
μας ενδιαφέρει» (Κυριαζόπουλος) […]. Αν δημιουργία σημαίνει «έργο που πράττεται
για το δήμο» (Γουνελάς) δεν τίθεται καν
θέμα περί του πολιτικού της ποίησης ή
για τον ορισμό της «ποιητικότητάς» της,
όποια κι αν είναι η θεματολογία των
ποιημάτων της.
Βασίλης Αμανατίδης: Στην ποίηση, η ακρίβεια, η σαφήνεια
και η κυριολεξία είναι ζητούμενα (είτε
επιλέγει κανείς τον αναγνωρίσιμο και
κατανοητό δρόμο του "ρεαλισμού"
είτε τον πολυποίκιλο και ανοιχτό της
"απροσδιοριστίας" ή και του
ερμητισμού), ενώ η ασάφεια (με συνήθη
αδελφή της την κοινοτοπία) είναι μάστιγα
που τη συναντά κανείς και σε
γειωμένα-ρεαλιστικά και σε "αναπεπταμένα"
ποιητικά πεδία […]. Το κοινό δεν είναι
ενιαίο και απλός άνθρωπος δεν υπάρχει […]. Η ποίηση είναι το ανοιχτό πεδίο, η ελευθερία της αδιάκοπης έκπληξης, η
εξερεύνηση των πολλαπλών πιθανοτήτων […]. Τη στιγμή που η ποίηση θα ακολουθήσει ηθικοπλαστικές-δεοντολογικές οδηγίες
έχει κιόλας αρχίσει να μαραίνεται. Τα
υψωμένα δάχτυλα προς την τέχνη έρχονται
από ανθρώπους που δεν ενδιαφέρονται
γι’ αυτήν, αλλά για κάτι άλλο […]. Ο
συνεπής και δρων ποιητής, αυτός που ζει
στην εποχή του και δεν αντιμετωπίζει
την ποίηση ως μουσειακό είδος, θα κάνει
έτσι κι αλλιώς ποίηση που αντανακλά τις
τρέχουσες εξελίξεις. Μόνο που θα το
πράξει με την ακατάτακτη ελευθερία που
δύσκολα θα γίνει αντιληπτή από τον
δημοφιλή δημοσιογράφο.
Ορφέας Απέργης: Πρώτα
αγάπησε την τέχνη σου, κι ύστερα μην
τηνε φοβηθείς: όσο την αγαπάς και δεν
τη φοβάσαι, θα αποτελεί η τέχνη σου έτσι
κι αλλιώς ‘έκφραση’ ήθους.
Γιάννα Μπούκοβα: Η ποίηση δεν είναι
εφαρμοσμένος λόγος. Κάθε προσπάθεια
άμεσης στράτευσής της αναιρεί την ίδια
την υπόσταση του ποιητικού λόγου: τη
σφαιρικότητα, την πολυπλοκότητα, τη
συγχρονικότητα αντιθέσεων. Εννοείται
ότι υπάρχουν καταστάσεις όπου δεν μπορεί
κανείς να μείνει αμέτοχος. Αλλά πολύ
μεγαλύτερη αξία θα είχε ένας ποιητής
να πάρει θέση με τις πράξεις του, με την
προσωπική στάση ζωής του ή με όποια
μορφή μάχιμου δοκιμιακού ή δημοσιογραφικού
λόγου θα ήθελε, από το να γράφει κακά
ποιήματα για καλό σκοπό.
Θοδωρής Χιώτης: Η
ποιητική γλώσσα επαναπροσδιορίζει τι
είναι η γλώσσα, τι μεταδίδει η γλώσσα
και τέλος, τι μπορεί να κάνει η γλώσσα.
[φωτ.: π.ι., x. 2014, από εδώ: https://www.flickr.com/photos/panayotisioannidis © all rights reserved]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου