Ο σκίουρος έχωνε τη μουσούδα του στο βρεγμένο γρασίδι
Η φουντωτή ουρά του ερέθιζε τα παγώνια
που τριγύριζαν κρώζοντας
στα παρτέρια και στις βεράντες
Tα νύχια τους χτυπούσαν την πέτρα
Ο Πονιατόβσκι, ο τελευταίος βασιλιάς, έκανε ύπνο ανήσυχο
Στο διπλανό δωμάτιο αγρυπνούσε ο Ρυξ, ο έμπιστός του
Yπασπιστής, διαχειριστής, αργότερα ευγενής
-με θυρεό το Δαχτυλίδι-
ένας φτωχός κουρέας απ' τη Φλάνδρα σαν έφτανε στη Βαρσοβία
Το μικρό Παλάτι των Νερών έστεκε ανύποπτο σα γέφυρα στη λίμνη
- σε λίγα χρόνια η χώρα θα σχιζότανε στα τρία
σε καμμιά σαρανταπενταριά ακόμη, μιά νύχτα Νοεμβρίου
γρήγορα κι αθόρυβα θα πέρναγαν απ' τα πλακόστρωτα να φτάσουνε στο Mπελβεντέρε
ξεσηκωμένοι απ’ τον στρατώνα τους στην άλλη άκρη του Πάρκου
οι νεαροί επίλεκτοι του Ρώσου Αρχιδούκα Κωνσταντίνου
Εκείνος ντύθηκε γυναίκα ξέφυγε
μα άλλη μιά επανάσταση πνίγηκε στο ματωμένο Βασίλειο της Πολωνίας
Που θα έπαυε τέλος να υπάρχει μετά την επόμενη
Τριάντα τρία χρόνια αργότερα
οι γυναίκες ντύθηκαν στα μαύρα
πούλησαν κρύψαν τα κοσμήματα και φόρεσαν
σιδερένιες αλυσίδες
["Το Πάρκο των Λουτρών", στην Βαρσοβία - ένα 'πολωνικό' ποίημα, στο αφιέρωμα "Ποιήματα με πολιτική ανάγνωση" του περιοδικού ".poema..".
Φωτ.: Π.Ι.., Łódź, iii.2010]
1 σχόλιο:
[ακολουθεί σχόλιο του zaphod replicant @ http://argumentumadhominem.wordpress.com/ , που τον παίδεψε το word verification... - οπότε τον ευχαριστώ τρίδιπλα]
δεν θα μπορούσα να αποφύγω κάποια αναλογία, του πολωνού σκίουρου με την μουσούδα στα βρεγμένα χόρτα, με τον εγγλέζο ατυχή μοτοσυκλετιστή με την μούρη στο αρωματισμένο γρασίδι (που μνημονεύω εγώ), και κάποια αναλογία του ματωμένου βασίλειου της Πολωνίας που θα έπαυε την επομένη να υπάρχει, με το συνοδευτικό της φωτο με τις κατσίκες σχόλιο περί του πλανήτη του Ζάφοντ που έπαψε επίσης να υπάρχει, οριστικά αυτός, ενώ η πολύπαθη Πολωνία εξαφανιζόταν και επανεμφανιζόταν κατά διαστήματα, ανάλογα με τις διαθέσεις των επικίνδυνων γειτόνων της, και a propos, από κάτι που έγραφα στις 5/7/2009: βλέπω κάτι τύπους σε ένα ιστιοφόρο αραγμένο λίγο πιο πέρα από κει που κάθομαι και μου μοιάζουν για πολωνοί, έχουν κάτι το πολωνικό, δηλαδή στυλ κάπως πιο επαρχιώτικο για να είναι γερμανοί, αν και ο επαρχιωτισμός δεν είναι κάτι που αποκλείεται, για τους πιο πολυτελείας εν πάση περιπτώσει, γείτονες, κάθε άλλο. Ίσως η εθνική αυτοπεποίθηση στο βλέμμα και στη συμπεριφορά ή η έλλειψή της, εν προκειμένω, ίσως και όχι ακριβώς. Πάντως η ασπροκόκκινη σημαία με τον άσπρο αετό, που πάνω γράφει "Polska", κυματίζει στο κατάρτι τους και έτσι κατά τεκμήριο είναι πολωνοί. Και τους σκέφτομαι, άντρες και γυναίκες χωρίς τα σορτς και τα καπέλα και τα γυαλιά ηλίου, με ξυρισμένα κεφάλια και τα ριγέ κοστούμια του στρατόπεδου συγκέντρωσης και το ίδιο πάνω κάτω πολωνέζικο ύφος, μάλλον κάπως σκυθρωπότερο, στο στυλ που θα είχαν μεταξύ 1939-45 όταν οι γερμανοί ήλθαν στη χώρα τους, μεταξύ άλλων και για να τους εκθέσουν την γνώμη τους γι αυτούς με οδυνηρά πρακτικό τρόπο. Η πολωνικότητα ήταν μια από τις λάθος ιδιότητες που θα μπορούσε να έχει κάποιος, γιατί ήταν μια από αυτές που ομαδοποιούσαν τάργκετ γκρουπ αξιομίσητων και αξιοκατάκριτων και αξιόμεμπτων γενικά, με μέτρο σύγκρισης την γερμανικότητα. Και οι φορείς της γερμανικότητας ενοχλούνταν πολύ από διάφορα πράγματα, και στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τους ένοχους που τους προκαλούσαν την εν λόγω δυσαρέσκεια, καθόριζαν κάποιες ιδιότητες που κατεξοχήν αποτελούσαν τεκμήρια ενοχής. Η πολωνικότητα λοιπόν, η εβραϊκότητα, η σλαβικότητα, ήταν ενοχοποιητικές ιδιότητες για τους γερμανούς κατά τεκμήριο, και μάλιστα αμάχητο.
Δημοσίευση σχολίου