skip to main |
skip to sidebar
Μαυροντυμένη βγαίνει στο μπαλκόνι
πάνω από τα σκουπίδια
της χθεσινής γιορτής
Ο άνεμος φυσομανάει στα ξέστρωτα τραπέζια
μα εκείνης δεν της παίρνει τα μαλλιά
– τα κρατάει πίσω τραβηγμένα
σφιχτά το δέσιμο του χρόνου
Βηματίζει αργά
κάγκελο τοίχος τοίχος κάγκελο
ενώ τουρίστες ελαφροί από κάτω
γλιστρούν στ’ αξιοθέατα
– νερά χρώματα φως
Η ζωή περνάει
Φτάνει στο μαύρο κι εξακολουθεί
[Γράφτηκε τον Σεπτέμβριο του 2004, και δημοσιεύτηκε τον Δεκέμβριο του 2009, στο 2ο τεύχος της Athens Review of Books. Φωτ.: Π.Ι., vii.2004]
[το πλήρες slideshow εδώ]
[το πλήρες slideshow εδώ]
[το πλήρες slideshow εδώ]
[το πλήρες slideshow εδώ]
Αν ήμουν
τόσο μικρός
όσο και ο μεγάλος ωκεανός
θα πατούσα πάνω στα κύματα με τα ακροδάχτυλά μου
και θα κολάκευα το φεγγάρι με την παλίρροιά μου
Όμως, αφού μ' αγαπούν, πού μπορώ να πάω
έτσι μεγαλόσωμος που είμαι;
Σ' έναν τόσο μικρό ουρανό δεν μπορεί τέτοιος έρωτας να κρυφτεί
Αυτό το σπουδαίο ποίημα του William Carlos Williams, το διάβασα στην μετάφραση* από τον Ανδρέα Παππά του δοκιμίου του Νικόλα Κάλας, "Η εικόνα και η ποίηση" [Η τέχνη την εποχή της διακύβευσης, Άγρα 1997]. Σπουδαίο το ποίημα, ενδεχομένως σπουδαιότερο το δοκίμιο: διδακτέο.
* Δεν κατάφερα να βρω το πρωτότυπο, ούτε στα Selected από τον Charles Tomlinson (Penguin, 1976), ούτε διαδικτυακώς - αν κανείς το διαθέτει, θα του/της ήμουν ευγνώμων.
[φωτ.: π.ι., v.2008]
[το πλήρες slideshow εδώ]
[το πλήρες slideshow εδώ]
[το πλήρες slideshow εδώ]
[το πλήρες slideshow εδώ]
[το πλήρες slideshow εδώ]
