25.1.11
24.1.11
πάλι πάλι
"πάλι", ένα ποίημα από το σωσίβιο, που μελοποίησε και τραγούδησε ο ντάνης τραγόπουλος
[φωτ.: εικόνα από το βίντεο του ντάνη τραγόπουλου]
23.1.11
μπιούτιφουλ
[alejandro gonzalez iñárritu, biutiful]
Tα ζώα χαλκομανίες. Ξεκολλούν πετάν απ' τους τοίχους, μόλις ο θάνατος φανεί.
Φοράει το δαχτυλίδι που ο πατέρας του έδωσε στη μάνα του, κι αυτός με τη σειρά του στη γυναίκα του. Το περνάει στο δάχτυλο της κόρης του καθώς ξαπλώνει δίπλα του.
Και βρίσκεται στα χιόνια. Ο νεαρός πατέρας του, σαν εραστής τού ανάβει το τσιγάρο. Του λέει σ' αυτόν τον τόπο, ό,τι κι ο γιός του τού είχε πει στον άλλον.
Και κοιτούν μαζί προς το εκεί που δεν βλέπουμε.
[φωτ.: π.i., i.2011]
18.1.11
1.1.11
23 φώτα γιά το 2011
Το Πεδίον του Άρεως στην Αθήνα βρίσκεται, ως γνωστόν, υπό αναδιαμόρφωση εδώ και κάποια χρόνια. Ωστόσο, τμήματά του, σταδιακά από τον περασμένο Σεπτέμβριο, ανοίγουν στο κοινό. Και την παραμονή των Χριστουγέννων, οι χαμηλοί προβολείς στην πλευρά της Λεωφόρου Αλεξάνδρας άναψαν γιά πρώτη φορά.
Αυτήν την παραμονή Πρωτοχρονιάς, έχοντας περάσει το βράδυ πίνοντας τσάι μ’ έναν φίλο με τον οποίο ωστόσο είχαμε να βρεθούμε πάνω από τέσσερα χρόνια, γύρισα σπίτι. Γαλήνιος, αποφάσισα να μείνω μέσα. Έπλυνα τα πιάτα, έκανα ένα μοναδικό τηλεφώνημα, διάβασα την μάλλον ζοφερή ανασκόπηση του έτους και της δεκαετίας στην εφημερίδα. Έλεγα να πέσω νωρίς – αλλ’ ύστερα σκέφτηκα να βγω γιά την ιδέα που είχα την παραμονή των Χριστουγέννων.
Φωτογράφισα –χωρίς ‘καλλιτεχνικές’ αξιώσεις– καθέναν προβολέα, υπό τις ίδιες συνθήκες: η κάτω πλευρά του κάδρου γλείφει το μαρμάρινο πεζούλι, και κάθε προβολέας τοποθετείται στο κέντρο του κάτω μέρους.
Έβγαλα όλες τις φωτογραφίες στέκοντας στην λωρίδα των τυφλών.
Η αναδιαμόρφωση του Πάρκου παρακράτησε, δυστυχώς. Ευτυχώς, ο κύριος αρχιτέκτονάς της, ο Αλέξανδρος Τομπάζης, χαίρει δικαίως σεβασμού – και έλαβε τις περισσότερες ψήφους με τον νικηφόρο συνδυασμό των τελευταίων δημοτικών εκλογών. Τα αποτελέσματα αυτά ήταν μιά μεγάλη ανακούφιση: πολλές ελπίδες στηρίζονται πάνω τους.
Η σειρά των προβολέων σταματά στο άγαλμα της Αθηνάς, που στήθηκε το 1952, εις μνήμην των πεσόντων επί ελληνικού εδάφους κατά τον Β’ Π.Π. Βρετανών, Αυστραλών και Νεοζηλανδών στρατιωτών. Τώρα κοιτά έναν –φευ ίσως υπερβολικά συμμετρικό, αλλ’ ασφαλώς μυθολογικώς ταιριαστό– ελαιώνα. Οι σκαίητερς, που λάτρεψαν τα μάρμαρα μπροστά απ’ το άγαλμα, απ’ ό,τι ακούω, θα έχουν πιά τον δικόν τους ειδικά σχεδιασμένο χώρο.
Τα φώτα άναψαν. Ώρα γιά δουλειά.
4.12.10
billets-doux a ma soeur
25 Νοεμβρίου 2010, 18:09
4 το απόγευμα φτάνω στη Στοκχόλμη: είναι νύχτα και χιονίζει. Στο ξενοδοχείο, αγώνες κολύμβησης στην τηλεόραση: άντρες, ελεύθερο.
[άλλα παρόμοια, εδώ: μπιλλιεττάκια στην αδελφή μου]
8.11.10
"το κερί" _ ντάνης τραγόπουλος
ο ντάνης τραγόπουλος μελοποίησε και τραγούδησε το "κερί" από το σωσίβιο
ο ίδιος έφτιαξε και το βίντεο, χρησιμοποιώντας φωτογραφίες του π.ι.
7.11.10
ιστορία μιάς [πατρικής] κατάθλιψης
οι νεκροί χρόνοι οι επαναλήψεις που γίνονται αφόρητες
η κάμερα κατατονική: το θέμα μπαίνει και βγαίνει απ' το πλάνο
το γρήγορο αυτοκίνητο είναι σαν να μένει ακίνητο
comfort food brings no comfort
να ξαναδώ το επάγγελμα ρεπόρτερ
[με αφορμή το somewhere της sofia coppola - φωτ.: π.ι., 07.xi.2010]
14.10.10
i belong to you
Στο τρόλλεϋ απέναντί μου δυό κοπέλες, βγαλμένες μέσ' από ταινία του Παρατζάνοφ, αν και νομίζω πως μιλάνε τουρκικά. (Αλλά δεν ξέρω και πώς ακούγονται τ' αρμένικα.) "I belong to you, νανά νανά νανά, Lenny Kravitz" είναι τα μόνα λόγια που καταλαβαίνω. Τα επαναλαμβάνει η μιά στην άλλη δυό τρεις φορές. Μού 'ρχεται να συμπληρώσω "and you, you belong to me too" αλλά δεν τολμάω - αχνογελάω μόνο, η άλλη το πιάνει. Μπρος στη Ζωοδόχο Πηγή κάνει γρήγορα μιά φορά το σταυρό της. Δίπλα, διπλόκουρσα σ' ένα ταξί, στο μπροστινό κάθισμα, περνάει ο Τρελλαντώνης έφηβος, με μουστακάκι.
9.10.10
[έλα παιδάκι μου]
πλησιάζω στο παγκάκι της στάσης:
- συγγνώμη, μπορώ να καθήσω;
δεν γυρνάει να με κοιτάξει ούτε η μια ούτε η άλλη κυρία, και ούτε κινούνται
- συγγνώμη, μπορώ να καθήσω;
- αχ, έλα παιδάκι μου, νόμιζα πως μιλούσες στο κινητό
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
