0911α

[το πλήρες slideshow εδώ]

σάββατο απόγευμα / 'τεφλόν' @ yuria 2009 [vinyl microstore]

[το πλήρες slideshow εδώ]

νίκος ερηνάκης _ 'σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου'

Η ελευθερία είναι έτοιμη και περιμένει Όταν ανοίγω το παράθυρό μου δεν ξέρω σε τι το ανοίγω ξέρω όμως πως και να μην είμαι έτοιμος ΘΑ ΓΙΝΩ Πάντα θα υπάρχει κάτι να με σώζει κι αν δεν υπάρχει γιατί να σωθώ; Όλοι φωνάζουν πως η ελευθερία θέλει προσοχή και καλά κάνουν. Τους ελεύθερους ανθρώπους πρέπει να τους φοβάσαι μπορούν να γυρίσουν αυτόν το γαμημένο κόσμο ανάποδα με μια γοητευτική ευκολία. Είναι να τους λατρεύει κανείς. [από το βιβλίο του Νίκου Ερηνάκη, Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου, εκδ. Ροές, 2009. Φωτ.: Π.Ι., xi.2009]

'why cinema now?' _ φοιτητές των ασκτ θεσσαλονίκης, αθήνας και φλώρινας

από το τυπογραφικά άρτιο ένθετο της περασμένης 'faq' - μακάρι να μπορούσα να δω κι από κοντά τα έργα [αυτά και άλλα] ιδιαίτερα των:

αναστάσιος καλλιακάτσος, μαίρη δέλλιου, δημήτρης πανής, δημήτρης εφέογλου, παναγιώτης καλογιάννης, ηλίας σιψάς, ηλίας μαμαλιόγκας, γιάννης παλατζίδης, κωνσταντίνα κοτζαμάνη, αλέξανδρος κακλαμάνος, βασίλης μιχαηλίδης

[εικόνα του γιάννη παλατζίδη]

aphf:09 _ athens photo festival 09

[εικόνες από την μέρα των εγκαινίων της κεντρικής έκθεσης του athens photo festival '09, 'aphf:09']

πιό πολύ στάθηκα μπρος σ' αυτές που έφτιαξαν οι [με την σειρά που τους είδα]: niels stomps, αλέξανδρος μιστριώτης, ευαγγελία κρανιώτη, suzanne lafont, francois rousseau, nan goldin, λία ναλμπαντίδου, ελένη μουζακίτη, agata grzych, πηνελόπη κολιοπούλου, γιώργος αγγελόπουλος, γιάννης τζώρτζης, χριστίνα κάλμπαρη & βίλλυ αττάρτ

[εντυπωσιακό το πόσο καλά χρησιμοποιήθηκε ο χώρος όπου είχε λάβει χώρα και η 2η μπιεννάλε: τώρα δείχνει καθαρός, φιλόξενος, κατάλληλος]

0910β

[το πλήρες slideshow εδώ]

0910α

[το πλήρες slideshow εδώ]

ελένη θεοφυλάκτου

Ένας αλλόκoτος Ευαγγελισμός της Ελένης Θεοφυλάκτου -η ίδια τον λέει Save it for later- από την τρέχουσα ομαδική έκθεση, "Γάμμα Έψιλον Δέλτα", στην 'TinT' της Θεσσαλονίκης.

0909 ώς 0910

[το πλήρες slideshow εδώ]

[crossing] lines [to cross]

[το πλήρες slideshow εδώ]

δήμητρα κατιώνη

Ένα αόρατο
Με ένα κοριτσάκι φόρεμα
Καμιά φορά
Γιά παιχνίδι
Το φορώ ανάποδα
Φόρεμα από ένα κοριτσάκι αόρατο
Και μιά φορά
Γιά παιχνίδι
Με φόρεσε ανάποδα αυτό
Και τυφλωθήκαμε
Απ' τα βλέμματα
Κι οι δυό


[από το βιβλίο της Δήμητρας Κατιώνη, Το παραμύθι από ψηλά, εκδ. Ροές, 2008
φωτ.: π.ι., viii.2009]

σπείρες

Παρακινημένος από την φήμη του –στην Πολωνία και όχι μόνο– έχω ξεφυλλίσει το Χειρόγραφο που βρέθηκε στη Σαραγόσσα, αλλά δεν έχω αποτολμήσει μέχρι σήμερα να μπω στον λαβύρινθό του. Η προβολή της ομώνυμης ταινίας, στις «Νύχτες Πρεμιέρας», ήταν συνεπώς πολλαπλώς ελκυστική. Η ίδια η ταινία, πέρα από κάποιους εξαιρετικούς ηθοποιούς, μου φάνηκε απλώς καλή. Αλλά οι μαίανδροι της αφήγησης – ένιωσα πως ο Γιάν Ποτότσκι σαν να πάτησε πάνω στην Οδύσσεια και τις 1001 Νύχτες, πριν γίνει ο ίδιος μήτρα γιά τον Μπόρχες, τον Καλβίνο, τον Κορτάσαρ, ή ακόμα και τον Φώουλς του Μάγου. Ξανά και ξανά, κάποιος έλκεται από τα φαντάσματα του έρωτα – ξυπνά υπό τον τρόμο του θανάτου. Κάθε φορά όμως και με μιά, μικρότερη ή μεγαλύτερη, παραλλαγή – μιά μετατόπιση πιό βαθιά στην φαντασία, ή πιό μέσα στην πραγματικότητα. Μέχρι τα όρια να σβηστούν.

Ο κύκλος κάθε ιστορίας γίνεται σπείρα – και οι σπείρες του βιβλίου συναντώνται και μπλέκονται, σαν ξεχωριστά ελατήρια του ίδιου μηχανισμού που, καθώς μπαίνουν τό ’να μέσα στ’ άλλο, αντί της ομοιόμορφης ταλάντωσης γιά την οποία είχαν σχεδιαστεί, δίνουν τώρα παλμούς ακατάστατους, απρόβλεπτους, ανεξήγητους.

Στη στάση στην Κηφισίας, το παιδί με την όψη ισχνού Ασσύριου. Τον έχω δει να επαιτεί μονότονα στην Πανεπιστημίου, στην Αλεξάνδρας, ξανά και ξανά – μπαίνει στο πρώτο τρόλλεϋ που έρχεται. Περιμένω το δικό μου, αλλά μετά από λίγες στάσεις τον ακούω: «Μήπως είχατε λίγα λεπτά να πάρω μιά τυρόπιτα; Πεινάω απ’ το πρωί» – τα σταθερά του λόγια, μα απόψε προσθέτει: «Και είμαι μόνος και δεν έχω πού να πάω και βρέχει όλη μέρα» με την ψιλή παιδιάστικη ακύμαντη φωνή του. Όμως ακούω πίσω μου και μιάν άλλη, την αληθινή φωνή ενός εικοσάχρονου: αυτός γυρεύει συνεχώς συγγνώμη, και ενδιαμέσως κάνει κομπλιμέντα σε δυό μεσόκοπες κυρίες που τον ξορκίζουν να τα κόψει τα ναρκωτικά επιτέλους, ν’ αλλάξει ζωή, είναι νέος ακόμα. Ο ισχνός μελαχροινός προχωρεί ευθεία, συνεχίζοντας να ζητά βοήθεια, προς το πίσω μέρος του τρόλλεϋ, όπου κάθομαι με την πλάτη στον οδηγό. Ο άλλος –που κι αυτός βοήθεια ζητά– αυτοσχεδιάζει τον δικό του τρόπο, ισορροπώντας γονατιστός μπροστά στις δυό γυναίκες.

Κατεβαίνω – ποιά σπείρα έχει μπει μέσα στην άλλη;


[φωτ.: π.ι., αθήνα, i.2006]