Τζιάκομο Λεοπάρντι (μτφρ. Λένας Καλλέργη), Η νύχτα απομένει, 144 σελ., Γαβριηλίδης
2013
Ανθολογία ποιημάτων, ευπρόσδεκτη συμπλήρωση της ελληνικής
βιβλιογραφίας τού σχεδόν ‘εθνικού’
ποιητή της Ιταλίας. Η μετάφραση –αντικρυστά με το πρωτότυπο– μεταφέρει το
γαλήνιο κυμάτισμα των στίχων του: έλλειψη δίχως παράπονο, ήρεμη εγκατάλειψη της
ελπίδας, κατάφαση στην περιτριγυρισμένη απ’ τον θάνατο ζωή. Μα όχι μόνο: «[...]
Πήγα στις Μούσες για να με διδάξουν. / Μια από αυτές με πήρε από το χέρι /
[...] Μου εξήγησε της τέχνης τα εργαλεία / [...] Με θαυμασμό κοιτούσα κι απορία
/ Και ρώτησα: Μούσα, / Η λίμα σας πού είναι; Κι είπε η Θεά: / Η λίμα έχει
χαλάσει. Πια / Δεν τη χρησιμοποιούμε. / Κι εγώ: Μα όταν φθαρεί / Δεν την
αλλάζετε; / Θα έπρεπε, μου απάντησε αυτή / Μα ο χρόνος βιάζεται.»
Γιώργος Πρεβεδουράκης, Κλέφτικο,
64 σελ., Πανοπτικόν 2013
Δεύτερο βιβλίο τού Γ.Π., που –διατηρώντας χιούμορ και
ευρηματικότητα– διανύει με εντυπωσιακή επιτυχία την μεγάλη απόσταση από τα
σύντομα «στιγμιόγραφα» τού 2011 ώς την μεγάλη σύνθεση. Αριστοτεχνικό ποίημα σε
τέσσερα μέρη, στα χνάρια του Ουρλιαχτού
του Γκίνσμπεργκ (ξεκινά: «Είδα τις καλύτερες γενιές του μυαλού μου / διαλυμένες
απ’ τη φαιδρότερη Λογική»), αλλά και με πλήθος άλλες αναφορές, οργανικά
ενσωματωμένες σε μια τοιχογραφία της σημερινής Ελλάδας – και όχι μόνο. ‘Συνοδεύεται’ από «Πατάρι» ‘προσωπικών’,
‘ημερολογιακών’ σημειώσεων, που το φωτίζουν υπό διαρκώς μεταβαλλόμενες γωνίες.
«[...] αν θέλετε να μάθετε ποιός είστε πατήστε το 1 / αν θέλετε να μάθετε πού
πάτε πατήστε το 3 // η συνομιλία έχει καταγραφεί πριν συντελεστεί // το συμβάν
έχει ήδη γίνει / πριν συμβεί // [...] // η κόλαση προωθείται».
Σάκης Σερέφας, Γιάννης
Μαρία Χένριξ, 40 σελ., Ίκαρος 2013
Όγδοο ποιητικό βιβλίο τού Σ.Σ., με το αναγνωρίσιμο –ήδη από
το πρώτο βιβλίο τού 1983– ποιητικό ύφος που ουδέποτε εξέπεσε σε μανιέρα. Εικοσιπέντε
ποιήματα ‘επαναφηγούνται’ βίαιους θανάτους στην Θεσσαλονίκη, από το 1930 ώς το
2011, εκκινώντας από την αρχική δημοσιογραφική καταγραφή τους. Με την γνωστή
μαεστρία στον ρυθμό και την ακανόνιστη ομοιοκαταληξία, που υπηρετούν την συνωμοσία
του τετριμμένου με το μοιραίο. «[...] Ήρθαν από το Βελιγράδι με το Λύκειο
εκδρομή. / Βγήκαν βόλτα στην Εγνατία. Εκεί τους περίμενε η Στιγμή. / Κάποια
κυρία κατήγγγειλε κλοπή πορτοφολιού. Ήρθε η αστυνομία. / Μια σφαίρα καρφώθηκε
στον μαθητή. // [...] Μια σφαίρα από το ίδιο όπλο / Καρφώθηκε σ’ ένα κατάστημα
γαμήλιων τελετών. / Την άλλη μέρα, ένα ζευγάρι μπήκε / Ν’ αγοράσει μπομπονιέρες
και νυφικό.»
Νίκος Φωκάς, Κοντή
σκιά, 36 σελ., Ύψιλον 2013
Προ δεκαετίας, «αιφνίδια ασθένεια έβαλε τέλος στην ποιητική
[] παραγωγικότητα» τού Ν.Φ., όπως σημειώνει στο τέλος του βιβλίου ο επιμελητής
του, Άρης Μπερλής. Ευτυχώς, όμως, έχουμε τώρα στα χέρια μας 16 ποιήματα,
γραμμένα μέχρι και το 2003, που συμπληρώνουν την πολύτιμη συγκεντρωτική έκδοση
τού 2002, από τις ίδιες εκδόσεις. Και είναι μια άριστη αφορμή να επιστρέψουμε
στον καλόν αυτόν ποιητή: «Περίτρομες κίτρινες μαργαρίτες / Με ανάστροφους ώς
χτες στον ήλιο κάλυκες / Γυρτές απ’ το πρωί σε μια βαθιά / Απόκλιση απ’ την
κάθετό τους. / [...] Πρόσωπα σκοτεινά απ’ το κλάμα / Καθώς τούς έλειψε το φως
μεσ’ στη βροχή / Έρχονται κατπάνω μας θαρρώ / Με τα ξεριζωμένα τους κοτσάνια /
[...] Όχι, δεν είμαστε ήλιοι, μάλλον μισά φυτά [...]»
[δημοσιεύτηκαν στο τεύχος 34, αύγουστος 2013, του "the books' journal"
φωτ.: π.ι., viii.2014]
φωτ.: π.ι., viii.2014]
