φιλιά στα χρόνια

Στα ολόσγουρα που ορχιούνται σχοίνα
πάει κι έρχεται μιαν άσπρη αχτίνα.
Σε αλγεινά ξάστερη ατμοσφαίρα
ξεθύμαινε, ένα γύρο, η μέρα...

Τα δάχτυλα είναι ειρμός και τρίλλια,
μα η σάρκα -πόλεμος κι ωχρότης-
αυτή γυρίζει στον εαυτό της
να καταπιή το ευχαριστώ της.

Ώρες που πέρασαν και πάνε,
μια μια ξυπνάνε και μιλάνε.
Σημάδι το σημάδι βρίσκει:
χιόνια, νερά, των νερών ίσκιοι...

Μέσα απ' τους δρόμους κι απ' τα χρόνια,
αχ, πάμε για φιλιά στα χιόνια;
[cut-up με βάση το ποίημα του τέλλου άγρα, "για φιλιά στα χιόνια", από το βιβλίο του, "τριαντάφυλλα μιανής μέρας", που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του από τον κώστα στεργιόπουλο. 

φωτ.: π.ι., 2009]

ο α. απορεί

Συγγνώμη, αλλά κάτι δεν πρέπει να γραφτεί στον κενό χώρο;
Πού θα οδηγήσουν όλα αυτά; Καλά, ας υποθέσουμε πως δεν οδηγούν πουθενά... αλλά πού στην ευχή θα οδηγήσουν;

- ο Τσέχοφ σε υστερόγραφο προς τον αδελφό του Αλέξανδρο, 8. xi.1882

[φωτ.: π.ι., vi.2012]

et un autre maître encore

Ο μόνος τρόπος ν' αντιμετωπίσουμε έναν κόσμο χωρίς ελευθερία είναι να γίνουμε τόσο απόλυτα ελεύθεροι ώστε να κάνουμε την ίδια την ύπαρξή μας, πράξη εξέγερσης.

- Αλμπέρ Καμύ, Ο Εξεγερμένος Άνθρωπος

‎[νομίζω πως θα μπορούσε κανείς να αντικαταστήσει το ουσιαστικό "ελευθερία" και το επίθετο "ελεύθεροι", με "χ(ο)" και "χ(ε)", αντιστοίχως -όπου "χ(ο)" ό,τι νιώθει ότι [τού] λείπει απ' τον κόσμο- και την φράση "πράξη εξέγερσης" με την φράση "παράδειγμα χ(ο[στην γενική])" - και η πρόταση του καμύ να εξακολουθεί να διατηρεί την δύναμή της]

[μτφρ.: π.ι. / φωτ.: vi.2012, π.ι.]

the master

«Η ζωή είναι, πράγματι, μάχη. Το κακό είναι αύθαδες και ισχυρό – η ομορφιά μαγευτική, αλλά σπάνια – η καλοσύνη ιδιαίτερα επιρρεπής στην αδυναμία – η ανοησία ιδιαίτερα επιρρεπής στην πρόκληση – η πονηριά τείνει να θριαμβεύει – οι βλάκες να κατέχουν σπουδαίες θέσεις, οι νουνεχείς μικρές, και η ανθρωπότης γενικά να δυστυχεί. Αλλά ο κόσμος ως έχει δεν είναι στενή αυταπάτη, ούτε φάσμα, ούτε εφιάλτης νυχτερινός – ξυπνούμε εντός του, εις τους αιώνας των αιώνων – και δεν μπορούμε μήτε να τον ξεχάσουμε μήτε να τον απαρνηθούμε μήτε να τον παραμερίσουμε.»

― Henry James, Theory of Fiction

[μτφρ.: π.ι. / φωτ.: π.ι., vi.2012]