τετάρτη 28 ιανουαρίου, 20:00 - στοά του βιβλίου

'καιρός γιά διάβασμα'

Πρώτα σε αγνοούν. Μετά γελάνε μαζί σου. Ύστερα σε πολεμούν. Κι ύστερα νικάς.
[Γκάντι, μέσω Solnit]

Oι αφφίσσες που εμφανίστηκαν εντός των ταραχών του Δεκεμβρίου θύμιζαν [κίτρινο / μπλε] τα πρώτα, προ τριετίας, 'Δημόσια Έργα'. Όπως και νά 'χει, η προτροπή (διαπίστωση;) τους, επίκαιρη και χρήσιμη. Μήπως ξεφύγουμε από την πολιτική σύγχυση δρώντων τε και σχολιαζόντων - αλλά και γιά 'καλά μυαλά', και γιά 'παρηγοριά'.

Και είναι ενδιαφέρουσα κι ευτυχής σύμπτωση η 'δίδυμη' εμφάνιση, από τις εκδόσεις 'Οκτώ', των βιβλίων του John Gray, Straw dogs - thoughts on humans and other animals [Αχυρένια σκυλιά], και της Rebecca Solnit, Hope in the dark - the untold history of people power [Ελπίδα στο σκοτάδι].

Το πρώτο (και εφεξής μεταφράζω προχείρως από τις αγγλόγλωσσες εκδόσεις) -με μόττο από τον Λάο Τσου: "Αμείλικτοι ο ουρανός κι η γη, φέρονται στα μυριάδες όντα σαν σε αχυρένιους σκύλους"- κατεδαφίζει ανηλεώς, χρησιμοποιώντας δυτικά εργαλεία, τον μύθο του Διαφωτισμού, γιά να καταλήξει στο επίσης ταοϊστικό συμπέρασμα:

"Τα άλλα ζώα δεν χρειάζονται σκοπό στην ζωή τους. Αντιφάσκοντας στον εαυτό του, το ανθρώπινο ζώο δεν αντέχει χωρίς σκοπό. Δεν μπορούμε να θεωρήσουμε σκοπό της ζωής απλώς το να βλέπουμε;"*

Καταλήγει εκεί ο τέως θατσερικός οικονομολόγος, και νυν απόστολος της δυτικής απαισιοδοξίας, έχοντας 'αποδείξει' μεταξύ των άλλων -σ' αυτό το ανάγνωσμα που προκαλεί πραγματική δυσφορία με την σκληρότητά του, αλλ' είναι εντέλει λυτρωτικά ψυχωφελές- πως:

- Η γη κάλλιστα -και δη 'ανακουφισμένη'- θα συνεχίσει να υπάρχει χωρίς τον άνθρωπο - που, έτσι όπως πάει, δεν θ' αργήσει να εξαφανίσει το ίδιο του το είδος ["Η ηθική είναι ασθένεια αποκλειστικά των ανθρώπων, ο αγαθός βίος είναι εκλέπτυνση των αρετών των ζώων"],

- Ο Διαφωτισμός -και οι σύγχρονες μεταμορφώσεις του, εντός των οποίων όλοι μας, στον δυτικό κόσμο τουλάχιστον, εκόντες άκοντες διαμορφωνόμαστε- δεν είναι παρά άλλη μιά θρησκεία λύτρωσης, όπου τον θεό αντικατέστησαν η πρόοδος και η ηθική βελτίωση του ανθρώπου διά της γνώσεως - τεκμήρια γιά τις οποίες δεν υφίστανται, φευ. ["Κοινωνίες θεμελιωμένες στην πίστη στην πρόοδο δεν μπορούν να αποδεχτούν την φυσιολογική δυστυχία του ανθρώπινου βίου", "Η αλήθεια είναι πως δεν φοβόμαστε το πέρασμα του χρόνου επειδή γνωρίζουμε τον θάνατο. Φοβόμαστε τον θάνατο επειδή αντιστεκόμαστε στο πέρασμα του χρόνου", "Ο αθεϊσμός είναι όψιμο άνθος του χριστιανικού πάθους γιά την αλήθεια. Ουδείς παγανιστής είναι πρόθυμος να θυσιάσει την χαρά της ζωής χάριν της απλής αλήθειας", "Πολύ λίγα απ' όσο έχουν βαρύνουσα σημασία στις ζωές μας απαιτούν την συνείδηση. Πολλά απ' όσα είναι ζωτικής σημασίας προκύπτουν μόνο απουσία της"],

- Άρα, μήπως θα ήταν προτιμότερο -γιά τον άνθρωπο, αλλά και γιά τα λοιπά έμβια όντα- να ‘καθήσει στ' αυγά του’ λιγάκι, και να πάψει να προσπαθεί να 'βελτιώσει' τον κόσμο δια της γνώσεως, της 'ανάπτυξης', και άλλων κυριολεκτικώς Σατανικών εφευρημάτων; ["Η Ευρώπη οφείλει ικανό μέρος της δολοφονικής της ιστορίας σε σφάλματα απότοκα του αλφαβήτου", "Οι χρήσεις της γνώσης πάντα θα μετατοπίζονται και θα παραμένουν στραβές όσο κι οι ίδιοι οι άνθρωποι", "Η πνευματική ζωή δεν είναι αναζήτηση νοήματος αλλά αποδέσμευση απ' αυτό"]

Γιά να συνέλθουμε από την 'απαισιοδοξία' του Γκραίυ, στρεφόμαστε λοιπόν πάραυτα στην Καλιφορνέζα Σόλνιτ, ιστορικό του πολιτισμού και ενεργό ακτιβίστρια, κυρίως σε θέματα περιβάλλοντος και δικαιωμάτων του πολίτη.

Αναγνωρίζοντας πως η πρόσφατη ιστορία είναι πολύ δύσκολο να γραφτεί πειστικά και να παράσχει στέρεα συμπεράσματα, εννοεί εντούτοις να συγκεντρώσει και να επισημάνει ένα πλήθος από 'μικρές νίκες' που έχουν προκύψει από σχετικά πρόσφατες -ειρηνικές και μαζικές- διεκδικήσεις και διαμαρτυρίες: εθνικοί δρυμοί που ξέφυγαν απ' την 'ανάπτυξη', πυρηνικές δοκιμές που ακυρώθηκαν, κ.ά.

Εδώ ας σταθώ (είναι κι αυτή μιά στάσις, νιώθεται):

"[] οι μεταμορφώσεις [] ξεκινούν στην φαντασία, την ελπίδα. Να ελπίζεις σημαίνει να τζογάρεις. [] Το να ελπίζεις είναι επικίνδυνο, κι όμως είναι το αντίθετο του φόβου, γιατί ζω σημαίνει διακινδυνεύω", "Η επανάσταση δεν μοιάζει κατ' ανάγκην με επανάσταση", "Όταν οι ακτιβιστές περνούν τον Παράδεισο γιά κάποιον στόχο που πρέπει να φτάσουν, παρά γιά μιά ιδέα βάσει της οποίας θα πλοηγηθούν στην γη, ‘καίγονται’ οι ίδιοι, ή στήνουν μια ουτοπία ολοκληρωτισμού στην οποία καίγονται άλλοι στην πυρά. Μην περνάς την λάμπα γιά φεγγάρι, και μην πιστεύεις ότι το φεγγάρι είναι άχρηστο εκτός κι αν το πατήσουμε", "Αν ενσαρκώνεις όσα επιδιώκεις, έχεις ήδη επιτύχει", "[του Alphonso Lingus:] Πρέπει πραγματικά να ελευθερώσουμε την έννοια της απελευθέρωσης και της επανάστασης από την ιδέα της μόνιμης ίδρυσης ενός άλλου τύπου κοινωνίας", "Σκοπός του ακτιβισμού και της τέχνης, ή τουλάχιστον των δικών μου, είναι να φτιάξεις έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι παράγουν νόημα, παρά το καταναλώνουν", "Αλλ' η ελπίδα δεν αφορά αυτό που προσμένουμε, είναι εναγκαλισμός της ουσιώδους μη εννοησιμότητος του κόσμου, των ρήξεων με το παρόν, των εκπλήξεων".

Καιρός γιά διάβασμα – σήμερα, όχι αύριο.


* Παρόλη την αμφισημία του αγγλικού "just to see", η τυπωμένη μετάφραση, "να κατανοούμε", έχω την αίσθηση πως παραβιάζει το –και διά των προηγηθέντων υποστηριζόμενο– νόημα. Και το -αντί του 'ομαλότερου' στα ελληνικά, "κοιτάμε"- "βλέπουμε" διατηρεί κι αυτό μιάν ελαφρά αμφισημία, εκ της μάλλον ξενόφερτης, παραταύτα, χρήσης του, αντί του "κατανοώ" ή "διανοούμαι" - π.χ. "δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να επιτευχθεί αυτό".


Υ.Γ.: Με το καλό να μεταφραστούν και το Wanderlust - a history of walking, και το A field guide to getting lost, δυό ακόμη, ίσως πιό 'προσωπικά' -ιδίως το δεύτερο- και επίσης άκρως ενδιαφέροντα βιβλία της Σόλνιτ.


[φωτ.: π.ι., 2006]

καλή φώτιση / 2009

...μιά φωτογραφία -της Τίνας Ρώτα- που παραμένει επίκαιρη, εντός και εκτός Ελλάδος...

[Λεξικό των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: το μόνο βιβλίο που έχει διασωθεί -μείνει στα αζήτητα- από την σπασμένη και λεηλατημένη βιτρίνα του 'Κάουφμαν' της Σταδίου - 10.xii.2008]