12 βιβλία για τα χριστούγεννα 2023

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΟΙΗΣΗ

 

~ Εύη Λιακέα, Απόδειπνο, εκδ. Θράκα, σελ. 57

Κρυφό μένει το χώμα / στην ντροπαλή έξαψη της άνοιξης. Σκηνές της φύσης, όνειρα, και παιδικές αναμνήσεις είναι τα κύρια εναύσματα σ’ αυτό το πρώτο ποιητικό βιβλίο. Απόψε που δεν είμαι σκιά / που ανέβηκα ψηλά κι άφησα τη σκιά / [] Απόψε με κουβαλούν στους ώμους τους / όσα δεν κατάλαβα. Μπορεί –όπως πάρα πολλά εκδιδόμενα βιβλία ποίησης– να ωφελούνταν σημαντικά από μιαν αυστηρότερη επιμέλεια (εντός ποιημάτων· ως προς την συμπερίληψη ή μη ποιημάτων· ως προς την διάταξη των ποιημάτων για να συντεθεί το βιβλίο)· ωστόσο, η ματιά και η φωνή της Ε.Λ. είναι αρκούντως πρωτότυπες ώστε μας κάνουν να σταθούμε –και να επιστρέφουμε– στα αρτιότερα επιτεύγματά της. Στη ράχη της ανοίγει ένα λουλούδι / η μεταμόρφωση αργή την πονά.

 

~ Χοσέ Ντανιέλ Εσπέχο, Οι λίμνες της Βόρειας Αμερικής, μτφρ.-πρόλ.: Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, επίμ.: Ντανιέλ Χ. Ροντρίγκεθ, εκδ. Ars Poetica / Librofilo & Co., σελ. 109

Ηρεμεί για κάποια λεπτά το κινούμενο σπίτι / την ώρα της αλλαγής βάρδιας / των μεγάλων αρπακτικών. «Βιωματική ποίηση-ντοκουμέντο», θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτή την σειρά ποιημάτων όπου μιλά ο χήρος πατέρας δυο γιών (εκ των οποίων ο ένας με αυτισμό), που (και) με (οικονομική) δυσκολία τα φέρνει βόλτα. Απουσιάζει, ευτυχώς, παντελώς η (τόσο συχνή, και για απείρως ελαφρότερα δεινά) ποιητικίζουσα κλάψα και ωραιοποίηση. Κι αν δεν ακούγεται πάντα ως ‘αμιγής’ (αν κάτι τέτοιο υπάρχει) «ποίηση», πρόκειται σαφώς για έργο γνήσιου ποιητή. Και το απέριττο, «στυμμένο από συναίσθημα», «χωρίς ζουμιά» ύφος –όπως επιμόνως ζητούσε πάντα ο αείμνηστος Βασίλης Διοσκουρίδης– αρπάζει εξαρχής την αναγνωστική μας προσοχή, και την ανταμείβει με ήπιο, μη θεαματικό (παρά το ‘θέμα’ του βιβλίου) τρόπο. Ποιος παίζει τώρα μπάσκετ στο σκοτάδι;

 

~ Ηλίας Κωνσταντίνου, Ανέκδοτα Ποιήματα, επιμ.: Λευτέρης Παπαλεοντίου, εκδ. Βακχικόν, σελ. 266

Στο στήθος τα νερά – και σκοτεινά / μια νύχτα δροσερή – και μια πριγκίπισσα χλομή / με περιδέραιο στον λαιμό και στο μπαλκόνι κύκνος / και μες στο ράμφος χάρτης. Μετά την συγκεντρωτική έκδοση (2020) των Ποιημάτων του, οι ίδιες εκδόσεις παραδίδουν όσα άλλα ποιήματα του ενδιαφέροντος Κύπριου ποιητή (1957-1995) μας είναι γνωστά. Μια αγκαλιά βαθύ βουνό, μέσα να πέφτει το νερό / μες στο μυαλό [...] και μέσα του / βασιλική / θαυματουργή / μια μέλισσα. Η ομοφυλοφιλία του και η εμπειρία της δεκαετίας του Λονδίνου (1972-1982) σίγουρα διαμόρφωσαν την αξιοπρόσεκτη ποιητική ιδιομορφία του. Προφανώς και δεν είναι όλα τα ποιήματα που παρουσιάζονται εδώ εξίσου επιτυχή, αλλ’ αυτό που προέχει και είναι σημαντικό, είναι η παρουσίαση του σύνολου ποιητικού προσώπου.

 

~ Β.Π. Μεσολογγίτης, Ο Κουρασμένος της Ηδονής (Εξομολογήσεις σ’ ελεύθερο ρυθμό), φιλ. επιμ. – επίμ.: Αλεξάνδρα Σαμουήλ, εκδ. Κίχλη, σελ. 120

Η Γη μοιάζει με μισανοιγμένη σκηνή. Το βιβλίο του, γνωστότερου ως ηθοποιού, Β.Π.Μ., πρωτοεκδόθηκε το 1926. Οι δρόμοι είναι λευκοί, σαν στρωμένοι μ’ άσπρο χαρτί. Χάρη σ’ αυτό, η Α.Σ. τον τοποθετεί ανάμεσα στους πρώτους μοντερνιστές της ελληνικής ποίησης: πλάι (ως προς την χρήση του ελεύθερου στίχου, αλλά και την θεματολογία του) στον Καβάφη και στον Παπατσώνη. Το σκοτάδι μάς κλείνει τα μάτια. / Τα πράγματα σαν να μας πλησιάζουν. Αλλ’ η περίπτωση του Μεσολογγίτη δεν ενδιαφέρει μόνος τις/τους φιλολόγους – ευτυχώς για όλες/ους τις/ους αναγνώστ/ρι/ες, αυτό το σπονδυλωτό ποίημά του (που συνοδεύεται από τέσσερα μικρά πεζά) διαθέτει όντως μεγάλη δύναμη. Στα εννιά μέρη του, ο «κουρασμένος της ηδονής» περιδιαβαίνει την πόλη· την ζει μέσ’ απ’ την κλειστή κάμαρά του· ή δραπετεύει στην εξοχή. Ο δυνατός αγέρας σηκώνει ψηλούς άσπρους τοίχους. 

 

~ Ρώμος Φιλύρας, Ποιήματα – Άπαντα τα ευρεθέντα (νέα έκδοση), φιλ. επιμ.: Χ. Λ. Καράογλου και Αμαλία Ξυνογαλά, εκδ. Σμίλη, σελ. 536 (A’ τ.) + 664 (Β’ τ.)

Συμπληρωμένη και επαυξημένη έκδοση (ως προς την προηγηθείσα προ δεκαετίας, των ίδιων επιμελητών, από τις εκδόσεις University Studio Press): μαζί με σημειώσεις, γλωσσάριο και ευρετήρια, συλλέγονται όλα τα δημοσιευμένα ποιήματα (έξι συλλογές, 1911-23) και άφθονα παραλειπόμενα, από ποικίλες πηγές. Ακόμα και κατά τον εγκλεισμό του στο Δρομοκαΐτειο (1927-1942), ο Ρ.Φ. δεν έπαψε να γράφει, και πολλοί επισκέπτες του έφευγαν με χειρόγραφα. Σήμερα, η ποίηση του ελληνικού Μεσοπολέμου περνά αργά αλλά σταθερά από την περιφρόνηση (ή την υπερεκτίμηση – για τους λάθος λόγους) σε μια νηφαλιότερη επανεκτίμηση. Και ο ποιητής που έγραψε: Τι κι αν χαρούμε των Ωραίων τα κάλλη, / τι κι αν ο πλούτος χάρες μάς πλουμίση; / κάτι ζητούμε να μας νανουρίση / κι η ψυχή, χρυσό ψάρι στ’ ανθογυάλι / να ξεχάση τη λάμψι είναι οπωσδήποτε σημαντικός εκπρόσωπός της.

 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ – ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΔΟΚΙΜΙΟ – ΜΑΡΤΥΡΙΑ

 

~ Κατερίνα Ατταλίδου, Στον ίδιο τόπο, εκδ. Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου / Το Ροδακιό, σελ. 221

Στην είσοδο της Αφάνειας στέκει αυτό το μοναχικό κυπαρίσσι. Οδοιπορικό, μαρτυρία, και διπλό δοκίμιο μαζί: εικαστικό –μέσω των 86 θαυμάσιων υδατογραφιών της Κ.Α.– αλλά και λογοτεχνικό – μέσω των σύντομων, μεστών κειμένων που συνοδεύουν τις αχνές φωτογραφίες κυπριακών αρχαιολογικών ευρημάτων και τις ολοζώντανες υδατογραφίες των τόπων όπου αυτά βρέθηκαν. Χαλά Σουλτάν, η μικρη λίμνη γεμάτη φλαμίγκο που ερωτεύονται. Εμπνευσμένη από τις τακτικές επισκέψεις της στο Κυπριακό Μουσείο της Λευκωσίας, η Κ.Α. αποτυπώνει με ακουαρέλλες τους τόπους που απέδωσαν ξανά στο φως –κάποιες φορές, μετά από χιλιάδες χρόνια– αγαπημένα της εκθέματα του Μουσείου – όπως εξηγεί στην εισαγωγή και στο «Αντί βιογραφικού» κείμενό της. Πιο νωρίς την άνοιξη, ο τόπος κοκκινίζει από τις παπαρούνες.

 

~ Γιάννης Ισιδώρου, Τι μου [ξέ]/μαθε ο Asger Jorn, εκδ. ΦΡΜΚ (δίγλωσση έκδοση· μτφρ. στα αγγλικά: Κωνσταντίνος Ματσούκας), σελ. 36

Ο καλλιτέχνης [... ζ]ει ως υπηρέτης του τυχαίου και του άπειρου. Θεμελιώνει την υπόθεσή του στο τίποτα. Κινείται [...] εκτός του χώρου που ορίζει η σφαίρα της συναίνεσης, της ιδεολογίας. Ο συγγραφέας δηλώνει πως το βιβλίο, αρχικώς γραμμένο για περφόρμανς, αποτελείται από συμπίλημα αποσπασμάτων κειμένων περί τέχνης του Δανού εικαστικού καλλιτέχνη Άσγκερ Γιορν (1914 - 1973), γνωστού και για την συμμετοχή του στην Καταστασιακή Διεθνή. Αποσπάσματα διευθετημένα και συρραμμένα κατά τρόπον, όμως, που να «αναδεικνύουν κάποιους επιπλέον κινδύνους του σήμερα». Οπωσδήποτε, το μίγμα αταλάντευτης πίστης στην σοβαρότητα του καλλιτεχνικού εγχειρήματος, απόλυτης ελευθερίας ιδεών και έκφρασης, και ανελέητης καυστικότητας χιούμορ, καθιστούν αυτό που διαβάζουμε επειγόντως επίκαιρο και άκρως απολαυστικό. Η τέχνη είναι [...] τρόπος ρήξης με το κοινό γούστο, αλλά και διμάεσου αυτής της ρήξης, ανανοηματοδότησή του. 

 

~ Δημήτριος Καπετανάκης, Έργα (Τόμος Δεύτερος) – Κατάλοιπα (1932-1944), φιλ. επιμ.: Εμμανουέλα Κάντζια, εκδ. Εταιρεία Κοινωνικού Έργου και Πολιτισμού και Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σελ. 679 (Βιβλίο Α’) + 300 (Βιβλίο Β’)

Τούτος ο τόμος στέφει τον προ τριετίας εκδοθέντα Α’ (επίσης σε δύο βιβλία) με τα δημοσιευμένα έργα του εκ Σμύρνης Έλληνα λογίου (1912-1944), με διδακτορικό από την Χαϊδελβέργη, ο οποίος έλαμψε στο αγγλικό διανοητικό στερέωμα τα τελευταία πέντε χρόνια τα σύντομης ζωής του. Συλλέγονται εδώ τα κατάλοιπά του: τόσο νεανικά δοκίμια (στα ελληνικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά!) και διαλέξεις (για τον Γερμανό ποιητή Στέφαν Γκεόρκε, τον Κάλβο, αλλά και με θέματα φιλοσοφικά), όσο και διαλέξεις από την εποχή της Αγγλίας, στην γλώσσα της και κυρίως για την ποίησή της, από τις απαρχές της ώς τον ρομαντισμό – τέλος, λίγα ποιήματα, και στις δυο γλώσσες. Μεγάλη η οφειλή μας στην Ε.Κ. – και στα ιδρύματα που ανέλαβαν την έκδοση.

 

~ Μίλαν Κούντερα, Η τέχνη του μυθιστορήματος, μτφρ.: Γιάννης Η. Χάρης, εκδ. Εστία, σελ. 187

Αν η δοκιμιακή ματιά και οι δοκιμιακές ‘παρεκβάσεις’ είναι δυο από τους λόγους που καθιστούν τα μυθιστορήματα του Κούντερα τόσο ξεχωριστά, αξιοπρόσεκτα και αξιανάγνωστα, άλλο τόσο η καλλιτεχνική του σκέψη καθιστά ξεχωριστά, ελεύθερα, και πρωτότυπα τα δοκίμιά του. Τρία δοκίμια, δύο συζητήσεις, μία ομιλία, συν ένα ‘λεξικό’ εξήντα έξι λέξεων-κλειδιών, όχι μόνο για την τέχνη αλλά και για την ιστορία του μυθιστορήματος, συνθέτουν αυτήν την εμπνευσμένη και φλογερή υπεράσπισή του. Ο Θερβάντες, ο Στερν, ο Μπροχ, είναι κάποιοι από τους ήρωες και τους φάρους σ’ αυτή την περιδιάβαση. Μοναδικός λόγος ύπαρξης ενός μυθιστορήματος είναι να ανακαλύπτει αυτό που μόνο ένα μυθιστόρημα μπορεί να ανακαλύψει. Το μυθιστόρημα που δεν ανακαλύπτει ένα άγνωστο ώς τότε μέρος της ύπαρξης είναι ανήθικο. Η μόνη ηθική του μυθιστορήματος είναι η γνώση.

 

~ Jack L. Davis (με την συμβολή της Sharon R. Stocker), Ένα ελληνικό κράτος υπό διαμόρφωση – Οι απαρχές της Μυκηναϊκής Πύλου, μτφρ.: Ευφροσύνη Μαργέλη, επιστ. Επιμ.: Γιάννης Λώλος, εκδ. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σελ. 269

Η διαδικασία «εκμινωισμού» της Πύλου έπαιξε σημαντικό ρόλο στην εγκαθίδρυση του αξιώματος του [άνακτος], του Μυκηναίου βασιλιά. Συναρπαστική περιγραφή των αρχαιολογικών ερευνών (πεδίου και ανασκαπτικών) στην περιοχή της Πύλου, τόσο των συγγραφέων (τους οποίους οι μη ειδικοί γνωρίσαμε προ ετών χάρη στην ανακάλυψή τους του ασύλητου τάφου του Πολεμιστή με τον Γρύπα) όσο και αυτών, Ελλήνων και Αμερικανών, που προηγήθηκαν – και συγχρόνως αυτοβιογραφική αφήγηση για την εμπλοκή του Τ.Ν. με την αρχαιολογία σε διάφορους τόπους και χρονικές περιόδους, κι επίσης εξιστόρηση των όσων γνωρίζουμε σήμερα για τους Μυκηναίους της περιοχής: την ζωή και τα έργα τους, την σχέση τους με την Μινωική Κρήτη, την εξέλιξη του πολιτισμού τους κατά την διάρκεια της Εποχής του Χαλκού (~3100-1100 π.Χ.).

 

~ Μάνος Χατζιδάκις, Ο καθρέφτης και το μαχαίρι (9^η έκδοση), εκδ. Ίκαρος, σελ. 270

Έχουμε όλοι μας ως Έλληνες ευθύνη με τις διάφορες κατά καιρούς επιλογές μας κι όχοι οι μισοί. Μνημείον του ανδρός και του καιρού του, αλλά και πολύτιμο vade mecum ή «βιβλίο του προσκέφαλου» ανεξαρτήτως χρονικής περιόδου· ειδικά, βεβαίως, για μας τους περιλειπόμενους συντοπίτες του. H Τέχνη υπήρξε πάντοτε ένα αποτέλεσμα ευαίσθητων λεπτών διεργασιών μέσα στον χρόνο και όχι εντυπώσεων μιας οποιασδήποτε ιστορικής στιγμής. Τριάντα έξι κείμενα: από το 1949 με την περίφημη (αποσπασματικώς σωζόμενη) διάλεξη «Για το ρεμπέτικο» στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν, μέχρι το 1988. Σε πολλά από αυτά, συχνά καταφεύγουν δημοσίως οι δημοσιογράφοι, και ιδιωτικώς όλοι/ες εμείς οι απλοί/ές αναγνώστ/ρι/ες και θαυμαστ/ρι/ες του μοναδικού ύφους και πνεύματος του Μ.Χ.. Οι αληθινοί ποιητές δεν επιβάλλονται, έστω κι από τους πιο προικισμένους άρχοντες. Ανακαλύπτονται κάθε φορά και διαφορετικά.

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

 

~ Ελένη Κακουλίδη-Πάνου, Ελένη Καραντζόλα, Κατερίνα Τικτοπούλου (επιμ.), Δημώδης Πεζός Λόγος του 16^ου αιώνα, εκδ. Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας και Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, σελ. 761

Πλούσιο, συναρπαστικό ανθολόγιο (μαζί με κατατοπιστική, γλαφυρή εισαγωγή και λοιπά  βοηθητικά εργαλεία) του ελληνικού δημώδους πεζού λόγου του 16^ου αιώνα –  λίγο πριν, δηλαδή, από την ακμή της φαντασμαγορικής ανθοφορίας της λογοτεχνίας κατά την Κρητική Αναγέννηση. Αιώνα σημαδιακού, καθώς από τον 5^ο μ.Χ., με την υιοθέτηση της κλασσικής αττικής ως κατεξοχήν γραπτής γλώσσας, η αποτύπωση της καθομιλουμένης σπανίζει, για να πυκνώσει σταδιακά στα τέλη του 15^ου και στις αρχές του 16^ου. Παρουσιάζεται, λοιπόν, εδώ, σε ένα εκθαμβωτικό πανόραμα μεγάλου ενδιαφέροντος, ο δημώδης πεζός λόγος σε όλες τις γραπτές εκφάνσεις του: από κείμενα αφηγηματικά· ιστορικά και ταξιδιωτικά· διδακτικά, φιλολογικά, θεολογικά· επιστημονικά, νομικά· έως ποικίλα έγγραφα και επιστολές. Όποιος είναι εκείνος οπού [πιάνει τούτο το Ψαλτήριον] χωρίς προσοχήν και με χείρας λελαδωμένας […], να έχει την κατάραν της Παναγίας ομού και του αγίου Νικολάου του θαυματουργού.

13 βιβλία για το καλοκαίρι 2023

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΟΙΗΣΗ

 

~ Τρία Έπσιλον, Γνωρίζω αυτές που πλέκουν στη μέση της θάλασσας, εκδ. Θράκα, σελ. 37

Εσύ δεν είσαι εκεί πια, μα / βλέπω αυτό το ζευγάρι πόδια να κρέμεται απ’ τον ουρανό / που πιθανώς σου ανήκει. Αξιοθαύμαστο πρώτο βιβλίο της Τ.Ε., πρώτο βραβείο του διαγωνισμού για αδημοσίευτες συλλογές τον οποίο προκήρυξαν το 2022 οι εκδόσεις και το περιοδικό «Θράκα» που με ακλόνητη συνέπεια υπηρετούν την ποίηση εδώ και χρόνια. Αξιοθαύμαστο για πολλούς λόγους – κι ανάμεσά τους: μιλά με μια φωνή ήδη ξεχωριστή· χωνεύει με διάκριση και μαεστρία τις αναφορές του· χειρίζεται –μεταξύ άλλων θεμάτων– με ποιητική οξύτητα αλλά χωρίς συνθηματολογία την ζοφερή ‘τύχη’ μεταναστών και προσφύγων στην Λέσβο. Δες την ποιήτρια με τη λύρα της πώς γελά κάτω απ’ τον ήλιο, / άθικτη απ’ το χρόνο // όχι, δεν είναι γλυκόπικρος, κάτι άλλο ήθελε να γράψει.

 

~ Marija Dejanović, Η καλοσύνη διαχωρίζει τη μέρα από τη νύχτα, μτφρ.: Irena Gavranović Lukšić, εκδ. Θράκα, σελ. 71

Καθώς ξαπλώνω στην πλάτη σου / έχω το βάρος του ήλιου. Πρόκειται για το πιο πρόσφατο βιβλίο της πολυβραβευμένης ποιήτριας που γεννήθηκε το 1992 στην Κροατία – και το πρώτο που ενμέρει εμπνέεται καί από την συχνή πλέον διαμονή της στη χώρα μας. Η οικογένεια – οι οικογένειες· η πατρίδα –οι πατρίδες– και οι άλλες χώρες· τι σημαίνει να ταξιδεύεις σ’ άλλους τόπους, και τι να παραμένεις σ’ έναν τόπο, οσοδήποτε προσωρινά: να μερικά από τα κυρίαρχα θέματα της ποίησης της Μάριας Ντεγιάνοβιτς. Η άκρως πρωτότυπη εικονοποιία της, είτε αφορά την φύση, είτε τον κόσμο που έχει κτίσει ο άνθρωπος εντός της, άλλοτε έχει κάτι από το σκοτάδι των παραμυθιών, κι άλλοτε φέρνει στον νου μαγικά ξόρκια.  

 

~ Αθηνά Παπαδάκη, Ποιήματα [1974 - 2019], εκδ. Αρμός, σελ. 622

Άγγιγμα // Πριν απ’ τη γνώση / η αγάπη / σαν κέρατο σφηνώνεται στο σώμα. Σημαντικό και λίαν ευχάριστο, να αποκτούμε συγκεντρωμένη την μέχρι σήμερα δημοσιευμένη ποίηση της Α.Π. που είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες ποιήτριες της γενιάς της – και όχι μόνο. Λες κι ό,τι πίστεψα αιώνιο επιστρέφει τώρα κήπος ασώματος. Στα συνήθως σύντομα ποιήαμτά της, έχει καλλιεργήσει επίμονα την ακαριαία διατύπωση, την λυρικά ριψοκίνδυνη εικόνα. Κατατρεγμένο / αλλά ασύλητο / το κέντρο. Οπουδήποτε κι αν στρέψει το βλέμμα της, στον υπέροχο ή και πεζό έξω κόσμο, όσο και σε μύχια βάθη, η ίδια θαυμαστή ευθυβολία. Το ζώο διαγράφοντας / τροχιά αστεριού, / διασώζεται / από συλλέκτη του ενιαίου. Δεκατρία βιβλία –ενιαία ή συλλογές ενοτήτων– που διασχίζουν σαρανταπέντε χρόνια. Με λεπτότητα κόβει το χάσμα.

 

~ Μήτσος Παπανικολάου, Ποιητικά Έργα – και Αθησαύριστα Πεζά (Άπαντα τα Ευρεθέντα), εισ.-επιμ.-σημ.: Μιχαήλ Χ. Ρέμπας, πρόλ.: Θωμάς Κοροβίνης και Γιώργος Μαρκόπουλος, εκδ. Όγδοο, σελ. 300

Θα τρέξουμε ξυπόλητοι στην άσφαλτο του δρόμου / στα φώτα των αυτοκινήτων που θα ’ρχονται / θα κοιμηθούμε στα ψηλά χόρτα κοντά στους βατράχους. Ο λίαν ενδιαφέρων ποιητής του Μεσοπολέμου Μ.Π. –σύγχρονος, φίλος, και όχι κατ’ ανάγκην υποδεέστερος του Λαπαθιώτη, καίτοι λιγότερο γνωστός σήμερα– δεν εξέδωσε κανένα βιβλίο όσο ζούσε (1900-1943), ούτε σώζεται το αρχείο του. Η παρούσα έκδοση από τον Μ.Χ.Ρ. όλων των γνωστών και ευρεθέντων ποιημάτων και μεταφράσεών του βασίζεται μεν σε προηγούμενες εκδόσεις και στις πρώτες δημοσιεύσεις σε περιοδικά, αλλά τις συμπληρώνει με κάποιες ακόμη μεταφράσεις, καθώς και με αθησαύριστα πεζά. Η εργασία αυτή εμπλουτίζεται από εκτενή εισαγωγή, χρησιμότατο χρονολόγιο, σημειώσεις, ευρετήρια, κ.ά.. Σ’ αυτόν τον κόσμο πάντοτε – πικρή παρηγοριά – / μας μένει το χαμένο.

 

~ Τ.Κ. Παπατσώνης, Άπαντα τα Ευρεθέντα – Ποιήματα εκτός Συλλογών, 1911-1976, φιλ. επιμ.-εισ.-επίμ.: Βασίλης Μακρυδήμας, εκδ. Librofilo & Co., σελ. 284

Σαν χαμηλώνει το καλοκαίρι / σηκώνεται μια κορυφαία δύναμη. Η σοβαρή μελέτη του Τ.Π. από τον Β.Μ. είναι από τους κυριότερους λόγους αναζωπύρωσης του φιλολογικού και –πράγμα ακόμα σημαντικότερο– του αναγνωστικού ενδιαφέροντος για τον μεγάλο ποιητή και πρωτεργάτη του ελληνικού ποιητικού μοντερνισμού. Τούτο το πολύτιμο βιβλίο είναι ένας ακόμη καρπός αυτής της αφοσιωμένης σπουδής. Μάλιστα, δεν συμπληρώνει απλώς το εν κυκλοφορία έργο του Τ.Π.: μετατοπίζει, οσοδήποτε ελαφρά και διακριτικά, τον φωτισμό του, παραδίδοντάς μας ακόμα περισσότερα ποιήματα όπου έχουν τον πρώτο λόγο η εντελώς ανθρώπινη αισθησιακότητα (και όχι η θρησκευτικότητα, παρότι κι αυτή ριζώνει στα επίγεια ‘θαύματα’) ή το χιούμορ, που όλο γέλωτες φθάνει στα όρια της αυτό-παρωδίας, εγγίζοντας έως και μια χρήση της καθαρεύουσας που θα καθιερώσει αργότερα ο Μποστ!

 

 

ΞΕΝΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ

 

~ Τζoν Κίιν, Αντιαφηγήσεις, μτφρ.: Γιώργος Μαραγκός, εκδ. Loggia, σελ. 459

Βασικός θεματικός καμβάς εδώ, η επανεξέταση της Ιστορίας των Μαύρων στην Αμερική: Βόρεια, Κεντρική, και Νότια. Συμπληρωματικά, ο εντοπισμός, η ανάδειξη (ή η εφεύρεση πιστευτών) κουήρ χαρακτήρων σε όλο το γεωγραφικό και χρονικό εύρος της Ιστορίας αυτής. Αμφότερες, ‘δίκαιες’ επιδιώξεις, απολύτως «του καιρού μας» – μα διόλου εχέγγυα σημαντικής τέχνης. Συνεπώς, αυτό που καθιστά το μαστορικά δομημένο βιβλίο πεζογραφημάτων (γιατί δεν είναι απλή «συλλογή») όντως κορυφαίο λογοτεχνικό επίτευγμα είναι –τι άλλο;– η σπάνια, ωριμασμένη, τέχνη του Τ.Κ.. Που υιοθετεί τις αφηγηματικές φωνές ποικίλων (αντι-)ηρώων και διεξέρχεται μια θαυμαστή ποικιλία αφηγηματικών τεχνικών και τεχνασμάτων (από τον εσωτερικό μονόλογο, την μαρτυρία, μέχρι την –εκτεινόμενη σε δεκάδες σελίδες– μετέωρη υποσημείωση ιστορικού βιβλίου) για να μας παραδώσει ένα έργο που ζαλίζει με γοητεία και πειστικότητα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΙΣΤΟΡΙΑ – ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ – ΔΟΚΙΜΙΟ – ΜΑΡΤΥΡΙΑ

 

~ Etel Adnan, Ταξίδι – Πόλεμος – Εξορία, μτφρ.: Σπύρος Γιανναράς, σχέδια: E. Adnan και Simone Fattal, εκδ. Άγρα, σελ. 47

Καταλάβαινα, χωρίς υπερβολές, το νόημα της έκφρασης Χαμένος Παράδεισος. Είναι γνώριμο πια, στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό, χάρη στις εκδ. Άγρα, το σαγηνευτικό ύφος και ο ιδαίτερος τρόπος των μικρών πεζών –βιωματικά δοκίμια, τα περισσότερα– της Ελληνο-Σύριας συγγραφέα και εικαστικού που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Βηρυτό, σπούδασε στην Γαλλία και στις ΗΠΑ όπου και έζησε μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής της, γυρνώντας από καιρού εις καιρόν στην γενέτειρά της. Διηγούμενη την επιρροή των όρων του τίτλου στην ζωή της, ανοίγεται σε μιαν ευρύτερη διερεύνησή τους, αναδεικνύοντας την εξορία σε κοινή συνθήκη πλήθους σύγχρονων ανθρώπων. Η γεωγραφική εξορία δεν είναι παρά το πλαίσιο μιας βαθύτερης εξορίας για την οποία δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα.

 

~ James J. Clauss και Martine Cuypers (επιμ.), Ελληνιστική Γραμματεία – 30 Μελέτες, μτφρ.: Φιλιώ Φιλίππου, επιμ.: Εβίνα Σιστάκου και Αντώνης Ρεγκάκος, εκδ. University Studio Press, σελ. 615

Πολύτιμη μετάφραση αυτού του «πολυφωνικού τόμου» που εκδόθηκε στα αγγλικά το 2010. Προτάσσεται εκτενές ανθολόγιο αρχαίων κειμένων (Καλλίμαχος, Θεόκριτος, κ.ά. – μόνον στο πρωτότυπο) και ακολουθούν οι μελέτες, χωρισμένες σε τέσσερις ενότητες: «Συμφραζόμενα» (π.χ. «Η λογοτεχνία και οι βασιλείς»), «Ποίηση» (συμπεριλαμβανομένων των μίμων, της κωμωδίας, και της τραγωδίας), «Πεζογραφία» (λογοτεχνική κριτική, φιλοσοφία, ιστοριογραφία, μυθοπλασία), και, τέλος, η άκρως ενδιαφέρουσα ενότητα «Γείτονες», όπου εξετάζεται η αιγυπτιακή, η ιουδαϊκή, και η ρωμαϊκή λογοτεχνία, καθώς και η λογοτεχνία της Δυτικής Ασίας κατά την ελληνιστική εποχή. Όπως συμβαίνει συχνά με αγγλοσαξονικά πανεπιστημιακά συγγράμματα ανάλογης υψηλής ποιότητας, οι μεν συγγραφείς είναι έγκυροι ειδικοί, τα δε περιεχόμενα είναι από εύληπτα έως συναρπαστικά και για το μη ειδικό αναγνωστικό κοινό που ενδιαφέρεται για το θέμα.

 

~ Αγάπη Καρακατσάνη, Η εκκλησία της Γοργοεπηκόου στην Αθήνα – μια πρόταση για τη χρονολόγησή της, εκδ. Το Ροδακιό, σελ. 83

Η Εικονομαχία αφύπνισε και αναστήλωσε την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Είκοσι χρόνια μετά από μιαν αντίστοιχη πρότασή της (Παλινωδία για την μονή Δαφνίου, Άγρα, 2001), η Α.Κ. διερευνά την πανέμορφη μικρή εκκλησιά Παναγία Γοργοεπήκοοος (ή Άγιος Ελευθέριος ή «Μικρή Μητρόπολη»), δίπλα στην νέα ογκώδη μητρόπολη της Αθήνας, με τα ποικίλα εντοιχισμένα ανάγλυφά της να συμβάλλουν δραστικά στην εντύπωση πως καταξιώνει την αρχαιότητα χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς «χριστιανικές» βελτιώσεις. Η συγγραφέας προτείνει τον 10^ο αιώνα ως χρόνο κτίσης της, αντί για τον σήμερα ευρύτερα αποδεκτό 12^ο. Και μας προσφέρει μια γλαφυρή, συναρπαστική περιδιάβαση στην περιπέτεια της Εικονομαχίας (8^ος και 9^ος αι.) και της αποκατάστασης των εικόνων. Τελευταίο βλέμμα, σήμα, σκίρτημα της απολεσθείσης αναγέννησης των ειονομάχων μεσούσης της μακεδονικής δυναστείας […], η Γοργοεπήκοος στην Αθήνα.  

 

~ Γιάννης Κωσταρής, Γύρω γύρω θάλασσα – Φωτογραφίες και σημειώσεις από τη νήσο Χίο, 2010-2020, εκδ. Φωταγωγός, σελ. 150

Στην κορφή μιας στενόχωρης σκάλας, εντός παλιού σκοτεινού σπιτιού, στέκεται μια γριά· ψηλή, αδύνατη, ταλαιπωρημένη. Μιλά με ένα σπάσιμο στη φωνή και στο σώμα. Τον άξιο και ιδιαίτερο αυτόν φωτογράφο και συγγραφέα από την Χίο, τον γνωρίσαμε μέσω των φυλλαδίων «Φώτα» που περιοδικώς τύπωνε και άφηνε προς δωρεάν διάθεση σε βιβλιοπωλεία και άλλα σημεία της Αθήνας. Λάμπουν κι εδώ (τις αναδεικνύει και η πολύτιμη τυπογραφική φροντίδα του ρέκτη Γιάννη Καρλόπουλου) οι εξαρχής φανερές αρετές του: οι ‘απλές’ αλλ’ εύγλωττες φωτογραφίες του ακριβής και χαμηλόφωνης ευαισθησίας βρίσκονται σε θαυμαστή σύζευξη (σπάνιο κατόρθωμα, και μάλιστα από έναν και μόνο καλλιτέχνη) με σύντομες καταγραφές μεγάλης χάρης. Άφησα το τετράδιο στο τραπέζι, σταμάτησα να ψάχνω για άλλα στοιχεία, βγήκα στη βεράντα. Κάτω η αυλή και το άγριο πια περιβόλι. 

 

~ Όσιπ Μαντελστάμ, Για τον συνομιλητή, μτφρ.-πρόλ.-σχόλια: Ευγενία Κριτσέφσκαγια, εκδ. Οροπέδιο, σελ. 167

Είναι πολύ επικίνδυνο και πολύ λάθος να βλέπουμε τον ποιητή σαν «πουλάκι του Θεού» […] Σε ποιον άραγε μιλάει ο ποιητής; Να δυο φράσεις-κλειδιά από το δοκίμιο του μεγάλου Ρώσσου ποιητή και δοκιμιογράφου, που δίνει τον τίτλο του στην επιλογή που επιμελήθηκε η Ε.Κ.: από τα δέκα που περιέχονται εδώ, μόνο το δοκίμιο «Φρανσουά Βιγιόν» δεν περιεχόταν στο αφιέρωμα που είχε η ίδια επιμεληθεί για το περιοδικό «Πλανόδιον», τ. 30, Δεκ. 1999. Τα χορτάρια στους δρόμους της Πετρούπολης είναι τα πρώτα βλαστάρια του παρθένου δάσου που θα σκεπάσει τους δρόμους της σύγχρονης πόλης. Έτσι αναπάντεχα αρχίζει «Ο λόγος και ο πολιτισμός». Μικρό παράδειγμα του πόσο γόνιμα προκλητικός –και ουσιωδώς ‘ποιητικός’– είναι ο Ο.Μ. στα δοκίμα του: έχει πολλά τολμηρά να πει για τον «πολιτισμό». Την έκδοση συμπληρώνουν χρησιμότατες εισαγωγές και σημειώσεις. 

 

~ recto / verso, τεύχος 04, Άνοιξη 2023, σελ. 223

Κάθε έκδοση του θαυμάσιου αυτού περιοδικού (υπό την διεύθυνση του Δημήτρη-Χρυσού Τομαρά) που δεν περιφρονεί το αναγνωστικό κοινό του, είναι κι ένα εκδοτικό γεγονός. Τα δώρα τούτου του, τέταρτου (κι όπως πάντα συλλεκτικού: τυπωμένου μόνον σε 400 αντίτυπα), τεύχους περιλαμβάνουν: σκέψεις του γλύπτη Αλμπέρτο Τζακομέττι (Δεν γνωρίζω αυτό που βλέπω, παρά μόνο δίνοντάς του μορφή)· δύο διαλέξεις του Άγγλου ποιητή Σάμιουελ Ταίυλορ-Κόουλριτζ για τον Σαίξπηρ (Πού βρισκόταν ο Σαίξπηρ ώστε να παρατηρήσει μια τέτοια γλώσσα;  [..Τ]ο κατόρθωσε με το εσωτερικό μάτι του στοχασμού του πάνω στην ίδια του τη φύση: προς στιγμή έγινε Οθέλλος και μίλησε όπως θα έπρεπε να μιλήσει ο Οθέλλος)· το δοκίμιο «Το τράβελινγκ του Καπό» του Γάλλου κριτικού του κινηματογράφου Σερζ Ντανέ· και άλλα, πρωτότυπα και μεταφρασμένα.

 

~ Νίκος Σκαλκώτας, Νεανικές Επιστολές, έρευνα-κείμενα: Κωστής Δεμερτζής, εκδ. Loggia, σελ. 493

Όπως και άλλοι Έλληνες καλλιτέχνες του 20^ου αι., αυτός ο κορυφαίος (μαζί με τον Χρήστου και τον Ξενάκη) Έλληνας συνθέτης λόγιας μουσικής και καλύτερος μαθητής του Άρνολντ Σαίνμπεργκ (καθ’ ομολογίαν αυτού του απαιτητικού δασκάλου, ενός από τους πρωταποστόλους της μουσικής πρωτοπορίας), βαθμηδόν παίρνει την θέση που του αξίζει. Χάρη στην ολοένα πληθυνόμενη δισκογραφία – στον πλούτο της οποίας έρχονται να προστεθούν και τα τεκμήρια τούτων των νεανικών επιστολών, επιμελημένα με αφοσιωμένη εμβρίθεια (και εκτενές διαφωτιστικό δοκίμιο και σημειώσεις) από τον ακαταπόνητο μελετητή του Κ.Δ.. Επιστολές του Σκαλκώτα, από το Βερολίνο (κυρίως), στην Νέλλη Ασκητοπούλου (κυρίως), στην αδελφή της Χρυσούλα, και στην φίλη και συμμαθήτριά της στο βιολί Σοφία Ποιμενίδου. Κανένας δεν πέφτει έξω όταν ρίχνεται μ’ ενθουσιασμό και την καρδιά του σε κάτι τι! 

 

[Οι θερινές αναγνωστικές προτάσεις  μου όπως δημοσιεύθηκαν στο τ. Ιουλ.-Αυγ. 2023 του "The Books' Journal".]

λεπτομερής παρατήρηση, διανοητική πειθαρχία

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Σπού­δα­σα βιο­χη­μεία και μο­ρια­κή βιο­λο­γία. Θα μπο­ρού­σα εξί­σου –αν όχι και προ­σφυ­έ­στε­ρα στα εν­δια­φέ­ρο­ντά μου και στην κλί­ση μου– να έχω σπου­δά­σει γλωσ­σο­λο­γία ή ιστο­ρία της τέ­χνης. (Έχο­ντας επι­λέ­ξει την ποί­η­ση από πο­λύ νε­α­ρή ηλι­κία, δεν επι­θυ­μού­σα να σπου­δά­σω φι­λο­λο­γία.) Σμί­γο­ντας βιο­λο­γία και ποί­η­ση, θα μπο­ρού­σε να συ­μπε­ρά­νει κά­ποιος πως με είλ­κε η με­λέ­τη της ζω­ής: τό­σο στο μι­κρο­σκο­πι­κό επί­πε­δό της, όσο και με τον ολι­στι­κό­τε­ρο τρό­πο της ποί­η­σης. 

Πι­θα­νώς η με­λέ­τη των κυτ­τά­ρων και των βιο­μο­ρί­ων να με δί­δα­ξε την λε­πτο­με­ρή πα­ρα­τή­ρη­ση και την ψυ­χρή κα­τα­γρα­φή χω­ρίς, εν πρώ­τοις, πρό­θε­ση ερ­μη­νεί­ας. Μό­νο με­τά την συλ­λο­γή των στοι­χεί­ων, θα έλ­θει η από­πει­ρα σύν­θε­σής τους. Και μό­νο με­τά την σύν­θε­ση, θα εξε­τα­σθεί η συμ­φω­νία τους με την αρ­χι­κή υπό­θε­ση ερ­γα­σί­ας, ή θα δια­πι­στω­θεί η ανά­γκη επε­ξερ­γα­σί­ας μιας νέ­ας θε­ω­ρί­ας που να τα πε­ρι­λαμ­βά­νει και να τους απο­δί­δει μια θέ­ση σύμ­φω­νη με την αρ­χι­κή τους πα­ρα­τή­ρη­ση, χω­ρίς να τα βιά­ζει ή να τα αγνο­εί.

Μό­νο με­τά την συλ­λο­γή λέ­ξε­ων και φρά­σε­ων, δο­κι­μά­ζε­ται (πά­λι και πά­λι) το χτί­σι­μο του ποι­ή­μα­τος. Και μό­νο με­τά την κα­τα­σκευή του, ελέγ­χε­ται η θέ­ση του εντός της τρέ­χου­σας ποι­η­τι­κής δη­μιουρ­γί­ας: τό­σο της προ­σω­πι­κής, όσο και της ευ­ρύ­τε­ρης (ελ­λη­νό­γλωσ­σης και όχι μό­νο), και μά­λι­στα ως από­λη­ξης μιας ιστο­ρι­κής δια­δρο­μής (της «πα­ρά­δο­σης»). Και αξιο­λο­γεί­ται η θέ­ση του ποι­ή­μα­τος ανά­με­σα σε­ άλ­λα ­ποι­ή­μα­τα (π.χ. ενός σχε­δια­ζό­με­νου βι­βλί­ου). Τό­τε εν­δέ­χε­ται να δια­πι­στω­θεί η ανά­γκη δη­μιουρ­γί­ας ενός νέ­ου πλέγ­μα­τος σχέ­σε­ων: όταν πλέ­ον τα ίδια τα ποι­ή­μα­τα υπα­γο­ρεύ­ουν άλ­λες συν­δέ­σεις με­τα­ξύ τους. (Πα­ρο­μοί­ως, μό­νο με­τά την προ­σε­κτι­κή συλ­λο­γή ανα­γνω­στι­κών στοι­χεί­ων μπο­ρεί να προ­χω­ρή­σει η κρι­τι­κός στην διε­ρεύ­νη­ση ενός σχή­μα­τος που να τα αξιο­ποιεί χω­ρίς να τα πε­ρι­φρο­νεί προ­σπα­θώ­ντας να τα υπο­τά­ξει σε μια προ-επι­λεγ­μέ­νη θε­ω­ρία.)

Ει­κά­ζω επί­σης πως η πει­ρα­μα­τι­κή μέ­θο­δος των θε­τι­κών επι­στη­μών, κα­θώς και οι οι­κεί­ες τους ανα­λυ­τι­κές και συν­θε­τι­κές επε­ξερ­γα­σί­ες, που αφε­νός προ­ϋ­πο­θέ­τουν την διά­κρι­ση των ση­μα­ντι­κών από τα δευ­τε­ρεύ­ο­ντα, αφε­τέ­ρου δεν επι­τρέ­πουν να πα­ρα­με­λη­θεί –πό­σο μάλ­λον να αγνοη­θεί– το πα­ρα­μι­κρό, με άσκη­σαν σε μια δια­νοη­τι­κή πει­θαρ­χία χρή­σι­μη στην ποι­η­τι­κή δη­μιουρ­γία. Δη­λα­δή στο πλά­σι­μο ενός έρ­γου – πλά­σι­μο που εντέ­λει μοιά­ζει πε­ρισ­σό­τε­ρο με κα­τα­σκευή όπου η ση­μα­σία κά­θε στοι­χεί­ου (οσο­δή­πο­τε ασυ­νεί­δη­τα γεν­νη­μέ­νου) εί­ναι σο­φά υπο­λο­γι­σμέ­νη, και λι­γό­τε­ρο με ένα νε­φε­λώ­δες, αυ­το­φυ­ές μόρ­φω­μα (ένα δώ­ρο κά­ποιας στιγ­μιαί­ας «έμπνευ­σης»). Η δε ση­μα­σία αυ­τής της δια­νοη­τι­κής πει­θαρ­χί­ας στην κρι­τι­κή έρ­γων, την οποία επί­σης ασκώ, μου φαί­νε­ται ακό­μα προ­φα­νέ­στε­ρη.

Τέ­λος –ιδιαι­τέ­ρως πα­ρα­κι­νη­μέ­νος από μια πρό­σφα­τη πα­ρα­τή­ρη­ση της ποι­ή­τριας και μου­σι­κο­λό­γου Στέλλας Βοσκαρίδου– αντι­λαμ­βά­νο­μαι πως η εν­γέ­νει μι­κρή ή μη βα­ρύ­νου­σα, ή πά­ντως μη προ­φα­νής, πα­ρου­σία της με­τα­φο­ράς στην ποί­η­σή μου, ίσως έχει κοι­νή την πη­γή της με την πί­στη στην αυ­τα­ξία της πα­ρα­τή­ρη­σης και της κα­τα­γρα­φής, μα και την πί­στη στην κυ­ριο­λε­ξία, στην λι­τό­τη­τα, και στην σα­φή­νεια που απαι­τού­νται από τις θε­τι­κές επι­στή­μες. Πί­στη που η τέ­χνη μοι­ρά­ζε­ται, και πί­στη στη­ριγ­μέ­νη στην βε­βαιό­τη­τα πως αυ­τές οι ιδιό­τη­τες, όταν συν­δυα­στούν με διά­κρι­ση, οδη­γούν σε ένα φαι­νό­με­νο –υλι­κό και πνευ­μα­τι­κό ταυ­τό­χρο­να: το ποί­η­μα– που αντη­χεί με ποι­κί­λους τρό­πους και προς διά­φο­ρες κα­τευ­θύν­σεις, συ­γκι­νώ­ντας μας με έντα­ση και πο­λυ­πλο­κό­τη­τα ίσες ή και ανώ­τε­ρες από αυ­τές που επι­τυγ­χά­νει η με­τα­φο­ρά.

 

~

 

Αυτό είναι το κείμενο που έγραψα μετά την πρόσκληση της Παυλίνας Μάρβιν για την στήλη της στον "Χάρτη" (στο τ. Φεβ. 2023 του οποίου και δημοσιεύθηκε) "Έχω εκφράσεις διπλές". Εκεί, ποιητ/ρι/ες; που έχουν σπουδάσει ή/και ασχολούνται επαγγελματικά με κάτι άλλο από την λογοτεχνία, προσκαλούνταν να σχολιάσουν αυτόν τον 'διπλό εαυτό' τους.

Η φωτογραφία (του Θωμά Μαχαίρα) είναι από τον Νοέμβριο 2020, στον αρχαίο Δήμο Κοίλης, λίγο πιο πάνω απ' τα Πετράλωνα. 'Συνομιλώ' με μιαν ατρόμητη, φιλικότατη καρακάξα.

charles simic _ 3 ποιήματα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Τσαρλς Σίμικ 

(Βελιγράδι, 9 Μαΐου 1938 – Ντόβερ, Νιου Χάμπσαïρ, ΗΠΑ, 9 Ιανουαρίου 2023)

ΚΟΙΤΑΖΑ ΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Να ξεφυλλίζει μανιασμένα
Μία χοντρή εγκυκλοπαίδεια
Πεταμένη στα σκουπίδια,
Όλος βιασύνη νά βρει απάντηση.

 

Η ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΗ

Σαν σκίτσο άντρα στην έρημο,
Που πεθαίνει απ’ την δίψα, στα γόνατα,
Μα βλέπει ξάφνου μπρος του
Λιμνούλα δροσερή και λίγους φοίνικες,

Κάποτε πλησιάζοντας Σικάγο με το τραίνο,
Είδα χιονισμένη μια βουνοκορφή
Που ήξερα πολύ καλά πως δεν υπήρχε,
Συνέχιζα όμως να κοιτώ, βλέποντας κιόλας

Χλωρό λειβάδι με πρόβατα να βόσκουν,
Όταν σύννεφα μαύρου καπνού
Στροβιλιστήκαν πάνω απ’ τα θεόρατα χαλυβουργεία
Και μού ’κρυψαν από τα μάτια τ’ όμορφο όραμα.

 

ΣΤ’ ΟΝΕΙΡΟ Ή ΣΤΟΝ ΞΥΠΝΙΟ;

Άντρας τρέχει ξοπίσω μου στον δρόμο:
Θέλει να μου πουλήσει ένα ρολόι χειρός.
Μοιάζει ιεροκήρυκας του παλιού καιρού,
Ωχρός σαν φάντασμα, μαυροντυμένος.

Το ρολόι του σιδηροδρομικού σταθμού
Ήταν σταματημένο: έντεκα παρά πέντε.
Το άλλο πάνω απ’ την είσοδο της τράπεζας
Ορκιζόταν πως κόντευε τρεις

Όταν αυτός με πλεύρισε με το ρολόι του
Για να περιεργαστώ και να θαυμάσω
Την απουσία δεικτών και αριθμών
Πριν μου κοπεί η ανάσα απ’ την τιμή.

 

μτφρ.: Παναγιώτης Ιωαννίδης

 

~

 

Εν είδει σύντομου αποχαιρετισμού, τρία ποιήματα από το τελευταίο βιβλίο του, Καμμιά Ξηρά εν Όψει (2022), όπως δημοσιεύθηκαν στο τ. Ιαν. 2023 του "The Books' Journal".

[φωτ.: Π.Ι., Κρακοβία, Μάιος 2008]