Η Σιμόν Βέιλ λύνει τα μαλλιά της

 

 

 

 

 

 

 

Η ΣΙΜΟΝ ΒΕΪΛ ΛΥΝΕΙ ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΤΗΣ

 

Σιμόν Αννί Λιλίν
Ζακόμπ

 

Πες ότι είσαι δεκαοχτώ
της ψιθύρισε ο άντρας

στην αποβάθρα του Άουσβιτς

και γλίτωσε τον θάλαμο αερίων
Την πήρε πλάι της η Πολωνέζα κάπο

Παραείσαι όμορφη για να πεθάνεις εδώ μέσα

Τώρα πέθανε
Η τηλεόραση την δείχνει

τριάντα ένα χρόνια πριν
και ο νεαρός παρουσιαστής παρακαλεί

Αν σας ζητούσα

να λύσετε

τα μαλλιά σας;

 

Μα βέβαια, βέβαια, αμέσως!

Αρχίζει να αφαιρεί τα τσιμπιδάκια

χαμογελά Ξέρετε δεν είχα

πάντα μακρυά μαλλιά

κι ούτε το θέλω

Μα είναι πολύ πιο εύκολα

πιασμένα κότσο

είσαι πάντα καλοχτενισμένη

Πρώτη φορά ρωτά αυτός

θα σας δούμε με λυτά μαλλιά;
Νομίζω ναι
δίνει τα τσιμπιδάκια
Σας ευχαριστώ

 

Κυλούν τα μαλλιά στους ώμους

την κούρεψαν γουλί μα γλίτωσε

τα σιάχνει απαλά χαμογελώντας

 

Φόρεμα σμαραγδί

χρυσά βραχιόλια

στα χέρια που σταυρώνει τώρα

κάτω από την κοιλιά

 

Αν τα σηκώσει θα φανεί ο αριθμός

εβδομήντα οκτώ έξι πενήντα ένα

 

*

 

Από τον Ρινόκερω (εκδ. Καστανιώτη, 2022). 

Η Simone Veil (Γαλλία, 13.vii.1927 - 30.vi.2017) –νομικός, δικαστής, Υπουργός Δικαιοσύνης, Υπουργός Υγείας, πρώτη Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου– έλυσε τα μαλλιά της στις 26 Ιουλίου 1986, στην εκπομπή «Όλες τρελλές για κείνον» του Κριστόφ Ντεσαβάνν – απ’ όπου και οι φράσεις με πλάγια (καθώς και το video still στην αρχή της ανάρτησης).

παραμύθι

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

 

Γυμνή όρθια ακίνητη

με το στήθος στον άνεμο

Σάρκα σμιλεμένη στην πέτρα

αφημένη στη μέση

της τετράγωνης πλατείας

 

Πέτρα που ήμουνα σάρκα

τώρα στείρα – άλλοτε πηγή

 

Τούτοι οι καρποί απλωμένοι μπροστά μου

μου θυμίζουν τα χέρια κάποιου άντρα

Όλη νύχτα έμενε άγρυπνος – με κοιτούσε

 

Και το πρωί

ερχόταν καταπάνω μου σα δάσος

 

Κάποτε η σάρκα γίνεται πέτρα

Ξεχνά το σώμα και το νερό

γδύνεται το χάδι

σκεπάζεται με ρούχα

 

Στεγνώνει. Οι χυμοί της

κυλούν μέσ’ απ’ τη μνήμη

σε περασμένες μέρες

 

Χωρίς θέληση χωρίς επιθυμία

συνεχίζει το δρόμο της

ανάμεσα σε άλλα τόσα ανδρείκελα

– οστέινο σχήμα δίχως χάρη

 

Το παραμύθι λέει πως άμα κάποιος την αγγίξει

μπορεί να ζωντανέψει πάλι

 

*

 

Άλλο ένα 'λονδρέζικο' ποίημα από την ενότητα "Αίνιγμα" του Σωσίβιου (εκδ. Καστανιώτη, 2008). Τον χειμώνα του 1989, η Royal Academy of Arts φιλοξενούσε την έκθεση "Ιταλική τέχνη τον 20ό αιώνα", η οποία περιελάμβανε και αρκετούς πίνακες του Giorgio de Chirico (Βόλος, 10.vii.1888 - Ρώμη, 20.xi.1978). Την ίδια εποχή, μου είχε κινήσει την περιέργεια το γράψιμο του V.S. Naipaul, κι είχα ξεκινήσει το βιβλίο του The enigma of arrival που δανειζόταν τον τίτλο του (και το εξώφυλλο) από τον πίνακα του ντε Κίρικο "To αίνιγμα της αφίξεως και του απογεύματος" (1910). Το ποίημα χτίστηκε βαθμηδόν, με έναυσμα το άλλο, εικονιζόμενο, έργο του, "Η αβεβαιότητα του ποιητή" (1913).