2 βιβλία ποίησης + 3 δοκιμίων για τα χριστούγεννα 2014

ΠΟΙΗΣΗ

Λίνος Ιωαννίδης, Η θέση του χρόνου, Το Ροδακιό, 2014, σελ. 152. Συγκεντρωτική έκδοση του έργου ενός ποιητή μόλις 42 ετών; Μοιάζει ασυνήθιστο ή και παράξενο, αλλά στην περίπτωση τού, γεννημένου στην Κύπρο, Λ.Ι., και για το ελλαδίτικο, τουλάχιστον, αναγνωστικό κοινό, το βιβλίο αυτό είναι και απαραίτητο, και πολύτιμο. Απαραίτητο, γιατί συγκεντρώνει πέντε συλλογές (1993-2006), τέσσερις εκ των οποίων είχαν τυπωθεί στην Λευκωσία. Και πολύτιμο, γιατί μας γνωρίζει (ξανά) τον ιδιαίτερο, στοχαστικό λυρισμό τού Λ.Ι.. Κάτω από συσσωρευμένους ουρανούς / βροντά το στήθος και σημαίνει / την επιδείνωση του σκότους / [] Τα πρόσωπα πέρασαν χτες / σ' εποχές απερίγραπτες. Σε σύντομα ποιήματα, κάποτε πεζόμορφα, επικρατεί το νερό –σε όλες του τις μορφές– αλλά και η ροή και η ρευστότητα, γενικότερα: του χρόνου, βεβαίως, της ζωής στην συμπλοκή της με τον θάνατο, του ουρανού καθώς μεταβάλλεται από τον άνεμο και τα σύννεφα, της συμπληρωματικότητας μεταξύ αφής και αναγλύφου, της ισοδυναμίας τοπίων και σωμάτων. Γερμένος στην υγρασία των τοίχων προχωρούσε / σε παλιά κάδρα κι ερημιές της ψυχής του / να επιβραδύνει τον ουρανό. – Π.Ι.

Μίλτος Σαχτούρης, Ποιήματα, Κέδρος, 2014, σελ. 386. Λίαν ευπρόσδεκτη η συγκέντρωση των 13 ποιητικών βιβλίων (1945-1998) τού Μ.Σ. σε έναν τόμο, σε αντικατάσταση των παλαιότερων δύο – καθώς μάλιστα, το 2015, συμπληρώνονται 10 χρόνια από τον θάνατό του. Ευτυχισμένες οι στιγμές / όταν μεσ' στο μυαλό περνούν / ζεστά σπουργίτια / όταν τα χείλια μεγαλώνουνε ζεστά. Είθε η επέτειος και η έκδοση αυτή να γίνουν αφορμή να τον ξαναδιαβάσουμε οι αναγνώστ(ρι)ες του, και, όσοι ποιητές τον αγαπούν ιδιαιτέρως, να τον ξαναμελετήσουν εις βάθος, ώστε ν' απογαλακτισθούν από την επιφανειακή επιρροή του (ζώα, χρώματα, αίματα, κ.τ.π.). Δεν είναι η πρωτοτυπία των 'βίαιων' εικόνων του η μέγιστη αρετή του, αλλά η ικανότητά του να τις χωνεύει σε αρτιωμένα σύνολα, που ξεδιπλώνονται για να πετάξουν ή για να ξαναγγίξουν απαλά τη γη – η αμίμητη, εντέλει, τέχνη του να φτιάχνει ποιήματα που ξεκινούν ως απόγονοι του δημοτικού τραγουδιού, γίνονται μοντερνιστικές μονοκοντυλιές, και καταλήγουν απολύτως φυσικά –αλλά μοναδικά– υβρίδια αυτών των δύο. Στα νησιά που δεν μπόρεσα να πάω / πέταξε και πήγε / ο Άγιος-πεταλούδα. – Π.Ι.

ΔΟΚΙΜΙΟ

Το Πράγμα, “alloglotta”, τ. 2, Καλοκαίρι 2014, σελ. 512. Συλλεκτικό, σε 500 αριθμημένα αντίτυπα, βαρύτιμο 'πράγμα', το δεύτερο 'τεύχος' του 'περιοδικού' “alloglotta”: μάλλον βιβλίο εκλεκτικής αναφοράς, αλλά και πραγματικής ψυχαγωγίας. Συνολικά, 101 κείμενα και ασπρόμαυρες φωτογραφίες, εξετάζουν το πράγμα από κάθε δυνατή (και απίθανη) άποψη: περιγραφική, ψυχαναλυτική, αισθητική, φιλοσοφική, κ.ο.κ.. Η αξιέπαινη συντακτική ομάδα –Θανάσης Αποστόλου, Πασχάλης Ζερβός, Σοφία Κανάκη– και οι συνεργάτες της δίνουν το προβάδισμα στους πρωτεργάτες τού Μοντερνισμού –Φρόυντ, Ρίλκε, Ντυσάν, κ.λπ.– και τους επιγόνους τους –μα να και ο Σερ Τόμας Μπράουν του 17ου αι.–, κορφολογώντας από μύριες πηγές, και πολλάκις μεταφράζοντας και παρουσιάζοντας για πρώτη φορά στην γλώσσα μας. Τις 382 σελίδες κειμένων και εικόνων φωτίζουν 104 σελίδες εξίσου απολαυστικών σημειώσεων. Η άρτια, αρμόζουσας λιτότητας, τυπογραφική εμφάνιση –και το εξώφυλλο από ανακυκλωμένο χαρτόνι– συνάδει απόλυτα με το ήθος του εγχειρήματος. Όπως και το προ πέντε ετών πρώτο 'τεύχος', Σιωπή και Θόρυβος, μια κυκλοφορία που τιμά τον ελληνικό εκδοτικό χώρο, και μας εγκαρδιώνει για την βιωσιμότητα του ερευνητικού, σοβαρού και παιγνιώδους πνεύματος. – Π.Ι.

Χρήστος Ι. Καρούζος, Αρχαία Τέχνη, Ερμής, 2014 (ανατύπωση), σελ. 191 + 73 ασπρόμαυρες εικ. εκτός κειμ.. Το βιβλίο αυτό πρέπει να ανατυπώνεται με ρυθμό τέτοιο ώστε να μη λείπει ποτέ από τα βιβλιοπωλεία. Περιλαμβάνει τα εκλεκτότερα και σημαντικότερα δοκίμια του λαμπρού αρχαιολόγου και λογίου, υπό την διεύθυνση του οποίου 'αναγεννήθηκε' το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο μετά τον Β' Π.Π.. Η τέχνη είναι, έτσι κι αλλιώς, αυτόνομη []. Αλλά δεν είναι “αγνή” (και όταν ακόμη το επιδιώκει) από στοιχεία που τα φέρνει η συνάφεια με τη ζωή και υπηρετούν κάποια εξωκαλλιτεχνική σκοπιμότητα με την καλλιτεχνική μορφή []. [Η] αυτονομία της τέχνης και η συνάφειά της με την υπόλοιπη ζωή δεν είναι λογικές ή ιστορικές αντιθέσεις. Συγγραφέας ασύλληπτης ευρυμάθειας, υποδειγματικού ήθους, και με σπάνιο ύφος, καταπιάνεται εδώ όχι μόνο με την αρχαιοελληνική, μα και με την σύγχρονη τέχνη, την θέση της στην κοινωνία, την κριτική της, και τον εκπαιδευτικό ρόλο των μουσείων. [Μ]ε οποιοδήποτε μορφικό τρόπο και στο πείσμα κάθε περιεχομένου μπορεί να γίνει έργο τέχνης. Με δυο λόγια: 'υποχρεωτικό' ανάγνωσμα για όλες τις ηλικίες και όλα τα ενδιαφέροντα. – Π.Ι.

Νούτσιο Όρντινε (μτφρ.: Ανταίος Χρυσοστομίδης), Η χρησιμότητα του άχρηστου, Άγρα 2014, σελ. 264.

Πρέπει να ξέρουμε να βλέπουμε τη “διανοητική ομορφιά” που είναι “αυτάρκης”, που δεν χρειάζεται να 'χρησιμεύει' σε κάτι (χειροπιαστό) άλλο. Αυτό υποστηρίζει –τεκμηριώνοντάς το βάσει πληθώρας αναφορών σε άλλους συγγραφείς, τους οποίους παραθέτει σ' ένα απολαυστικό όσο και μαχητικό δοκίμιο– ο Ν.Ό.. Η λογοτεχνία –και η τέχνη, γενικότερα– είναι ούτως ή άλλως 'άχρηστη', κι έτσι έφτασαν να θεωρούνται συλλήβδην άχρηστες οι ανθρωπιστικές επιστήμες, παρότι αποτελούν το ιδανικό αμνιακό υγρό στο οποίο οι ιδέες της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της λαϊκότητας, της ισότητας, του δικαιώματος στην κριτική, της ανοχής, της αλληλεγγύης, του κοινού καλού, μπορούν να έχουν μια σταθερή ανάπτυξη. Ένα θαυμάσιο, ευσύνοπτο βιβλίο σε τρία μέρη –“Η χρήσιμη αχρηστία της λογοτεχνίας”, “Το πανεπιστήμιο-επιχείρηση και οι φοιτητές-πελάτες”, “Η ιδιοκτησία σκοτώνει: dignitas hominis, αγάπη, αλήθεια”– και με χρησιμότατη βιβλιογραφία. Στο παράρτημα, το δοκίμιο του Άμπρααμ Φλέξνερ, “Η χρησιμότητα της άχρηστης γνώσης”, που πρεσβεύει –δημοσιευμένο εν έτει 1939– την ολοκληρωτική απελευθέρωση του δημιουργικού πνεύματος. – Π.Ι.

[Δημοσιεύτηκαν στο τ. 51, Ιαν. 2015, του περιοδικού "The Books' Journal". Φωτ.: Π.Ι., από εδώ: https://www.flickr.com/photos/panayotisioannidis]