Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα pedro almodovar. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα pedro almodovar. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

22.10.11

soy vicente















[ερωτηματικά εν προόδω γιά το Δέρμα που κατοικώ]


0. Ο Αλμοδόβαρ μάς την έφερε και πάλι. (Όπως, ας πούμε στην Καυτή σάρκα, και την Κακή εκπαίδευση.)


1. Το τελευταίο πλάνο της ταινίας, Το δέρμα που κατοικώ: ένας (από τους πολλούς στην ταινία - αλλά ζωντανός τούτη τη φορά) αναγεννησιακός πίνακας: δεξιά κι αριστερά, σε προφίλ, δυο γυναίκες που κλαίνε - στο κέντρο μια μορφή οδύνης. (Η Εσταυρωμένη; Πάντως η τεκούσα τον Τίμιο Σταυρό [Vera Cruz].)


2. Ή: στο κέντρο η Μητέρα - εκ δεξιών της η Χριστίνα - και εξ ευωνύμων; Το Άγιο Πνεύμα; 


3. Που λέει, στην τελευταία φράση του έργου: - Νίκησα. ["Soy Vicente".]


4. Δεν εννοώ με αυτό ότι ο Αλμοδόβαρ έφτιαξε μια ταινία (μόνο) για την νίκη του Πνεύματος - ή πάντως όχι του (Αγίου) Πνεύματος - ή πάντως όχι του πνεύματος μόνο.


5. Ο γιός -του οποίου η ιδιοσυγκρασιακή συγγένεια με την ιέρεια της διερεύνησης της θηλυκότητας, των φύλων, και των ενδοοικογενειακών σχέσεων, Λουίζ Μπουρζουά, προϋπήρχε της 'αλλαγής' του- επιστρέφει ως 'αληθής' ["vera"] κόρη; (Στον αποκλειστικά γυναικείο -μητέρα και λεσβία υπάλληλος του καταστήματος γυναικείων ρούχων της μητέρας- κόσμο απ' όπου αρχικώς ήθελε να 'δραπετεύσει' - και απ' όπου, υπό πολλές έννοιες, όντως δραπέτευσε.)


6. Η αντίστροφη ταινία του Όλα για τη μητέρα μου; (Nα ξαναδιαβάσω το σχετικό δοκίμιο του Leo Bersani.)



[φωτ.: εικόνα από το trailer]