το ίδιο πράμα λέμε

Βγαίνει απ’ την υπηρεσία του, μ’ ένα μπλουζάκι φορεμένο πάνω απ’ τη στολή – γιά το ξεκάρφωμα. Στα πενήντα μέτρα, πάνω στο πεζοδρόμιο, έχει παρκάρει τη μηχανή του. Την καβαλάει, βάζει μπροστά, και –με μέτριο γκάζι μεν, μα πάντα στο πεζοδρόμιο– φτάνει ώς το φανάρι. Περνά μαζί με τους πεζούς, σχεδόν δεν κοντοστέκεται στη μέση της διασταύρωσης, και διασχίζει διαγώνια τη λεωφόρο, ενώ τ’ αυτοκίνητα γύρω του κινούνται κανονικά προς πάσα κατεύθυνση.

*

Οι δυό ισπανόφωνες φίλες του μιλάνε μεταξύ τους, εκείνος παρεμβαίνει πότε πότε, με τρυφερό καμάρι. Είναι μπλεγμένη η συζήτησή τους, στην αποβάθρα του μετρό. “I’m sorry, I’m…”, διστάζει γιά πολλοστή φορά η μιά. “Listen, listen!”, της λέει αυτός, “Here in Greece, we have a tradition: When we are with friends –and we are friends, no?– we don’t say sorry all the time!”

[φωτ.: "2004, αναπαύου εν ειρήνη" - π.ι., vi.2011]